Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"သာ့ရန် စိတ်မဆိုးပါနဲ့။ ကျနော် တမင် အိပ်ပျော်သွားတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဝမ်းပျက်ထားတော့ အိပ်ပျော်ရ လွယ်သွားတာ....."
"သာ့ရန် ဒုတိယပိုင်းမှာ "Lullaby" ပါလားဟင်? မားမားကပြောတာ၊ Mozart ရဲ့ "Lullaby" က အရမ်းအိပ်ငိုက်တာတဲ့"
"သာ့ရန် ကျနော့်ကို စောင့်ပါဦး။ လမ်းကို ဖြည်းဖြည်းလျှောက်ပါ"
နောက်ဆုံးမှာတော့ ရှောင်းကျန့်က နောက်လှည့်လာတယ်။ ဝမ်ရိပေါ်ရဲ့ပခုံးပေါ် တွန်းပြီး ပြောလိုက်တယ်။
"ဝမ်ရိပေါ် မင်း နောက်တခွန်းထပ်ပြောတာနဲ့ လမ်းပေါ်မှာ အိပ်ရပြီမှတ်"
အဲ့ဒီညမှာ ရှောင်းကျန့်ဟာ ရှောင်ယောက်ကွိုက်ကို ဗီရိုထဲမှာ အိပ်ခိုင်းခဲ့တယ်။ ဝမ်ရိပေါ် ဘယ်လိုပဲ တောင်းပန်တောင်းပန် အိပ်ရာပေါ်ကို လာခွင့်မပေးခဲ့ဘူး။
ရေကို စောစောချိုးခိုင်းပြီးတာနဲ့ ဗီရိုထဲကို ပြန်သွားခိုင်းတယ်။ အိပ်ရာပေါ် လှဲနေပြီး ဝမ်ရိပေါ်ကို ဘာစကားမှ မပြောဘူး။
အိပ်ခန်းမီးကို ပိတ်ပြီးတာနဲ့ ရှောင်းကျန့် လိုက်ကာတွေကို ဖွင့်လို့ အိပ်ရာပေါ်လှဲရင်း ကြယ်တွေကို ကြည့်နေမိတယ်။
Concert hall က ပြန်လာတဲ့အချိန်ကတည်းက မိုးချုပ်နေပြီဖြစ်တယ်။ အမှောင်ယံကောင်းကင်မှာ လခြမ်းကွေးလေးသာ ရှိနေပြီး တဝက်က တိမ်ထူထူတွေအောက် နစ်မြုပ်နေတယ်။
အခုချိန်မှာ စိတ်က လုံးဝပြေသွားပြီမို့ ရှောင်းကျန့် ကောင်းကင်ပေါ်က လခြမ်းကွေးလေးကို ကြည့်ရင်း အတွေးထဲ မျောသွားတယ်.....
ရေမွှေးပညာရှင်ဟာ သူ ဒီည ဘာလို့များ စိတ်ဆိုးမိတာလဲဆိုတာ နားမလည်နိုင်သေးဘူး။ သူ စိတ်ဆိုးနေတုန်းပဲ။ ဝမ်ရိပေါ်ကို လုံးဝ စကားမပြောချင်ဘူး။
YOU ARE READING
For Emma ||Completed||
Fanfiction"I just want you to remember." Authorized Myanmar Translation. Unicode only.
