Love Rehab

CHAPTER 34

NASH' POV

Last night is so magical na halos hindi na ko nakatulog sa kaka day dream. Pero kahit kulang sa tulog maaga pa din akong pumasok.. Inspired eh.. Hindi na din ako nag pasundo kay Damion,. Ayaw ko naman maging pabigat sakanya noh.. Hussle kaya yun..

La la la la la la la

Kumakanta ko sa isipan ko habang naglalakad papasok sa room.. I know it is going to be a great day.

"Please, magkakaibigan tayo diba?", a familiar voice said..

"What?! Feeling mo friend ka pa namin? You are such a loser.", isang tinig ulit ng babae ang narinig ko..

"Kaya nga.. If I were you.. Aalis nalang ako sa school na ito bago pa ko tuluyang mapahiya.. Akala mo naman sino kang maganda.." another girl said.

"Violet, Trixie, kayo nalang ang meron ako.. For old time's sake...", malungkot na tinig ulit ng unang babae..

Well,, ang dami ko ng nadinig. Hindi dapat ako nakikialam sa kanila.. Pero..

"You know what Anika? Go to hell. Sa tingin mo kaibigan ka pa namin? You are a nobody now. And we don't hang out with losers. So get lost..", doon ako napasilip sa grupo ng babae na naguusap.. At nakita ko kung paano tinalikuran nina Violet and Trixie si Anika..

Naiwan si Anikang nakatingin sa malayo.. Gusto ko sana siyang lapitin.. Kaso nag aalangan ako.. We were never friends, kahit nga minsan hindi kami nagkasundo.. Pero kahit hindi kami magkaibigan lagi ko siyang napapansin.. Sino ba naman kasi ang hindi makakapansin sa pagbabago niya? Hindi na sya nagsusuot ng mga flirty dress plus hindi na din siya gumagawa ng eksena, minsan nga siya pa muntik mabully. Mula ng umalis si Mike papuntang Canada, ibang iba na talaga siya. Ewan,.. I should be happy kasi kahit hindi kami nagkatuluyan ni Mike, hindi rin sila nagkatuluyan ni Anika.. Pero hindi eh...

"Okay ka lang?" Well, sabi ko hindi ako makikialam diba? Pero natural na ata yun.. Lumapit pa din ako sakanya.

Tiningnan niya lang ako ng masama. Hindi rin naman siya umangal ng umupo ako sa tabi niya.

"Gusto mo ng marshmallows? Alam mo ba pag nalulungkot ako kumakain ako ng madami nito, Tapos nababawasan ang lungkot ko.", kumuha ako ng mallows sa bag ko at inabot sakanya..

"Masarap toh, fruity flavor.. Ito ang favorite ko.", nakangiti ko pang insist sakanya.

Hindi man lang sya lumingon at sabay walk out.. Well, bakit ba kasi ako lumapit dun.. Grrrrr.. Napahiya tuloy ako.

"Wait-- Anika.", hinabol ko siya.

"You know what? Stop pretending you care. Because I know, You are very happy that I got to this point.. And leave me alone.. I don't need anyone. Not even your cheap marshmallows.", halos pasigaw niyang saad sa akin. Nagulat man ako sa sinabi niya.. Pero, napagtuunan ko pa din ng pansin ang malungkot at mangiyak ngiyak niyang mata..

"Iaabot ko lang panyo mo.. Nahulog kasi.. Mukhang kailangan mo pa naman.. Naiiyak ka.." Dirediretso kong saad.

Kinuha niya lang din ang panyo niya. Ni hindi nga nagpasalamat. Ayun nag walk out.. Okay, bakit ba galit yun sa akin? siya na ang bitter? Diba dapat ako ang bitter sa kanya? hmmmft.. Yaan na nga..

____________________________________________________________________________________

"Class how is your booth project?" tanong sa amin ni Sir Cristopher.

"it's good. It's good.", halos sabay sabay naman naming saad. Well good naman talaga, dahil madami na kong naisip na ibake para sa project na toh.. Waaah,, Nakaka good vibes.