VANAÇ VE VANERT

22. BÖLÜM: PSİKOLOJİK ÇÖKÜŞ

Sofya

Öl ya da öldür, tercih benimdi.

Elimdeki silahla Bayhun'u vurursam ileride kimse benimle müttefik olmayı kabul etmezdi ve beni satardı. Eğer kendimi vurursam da ölürdüm, Vanaç elime silah vererek ya koltuğun ya da canın demişti.

Elimdeki silaha baktım ve kaldırıp Vanaç'a doğrulttum.

"Üçüncü tercih olarak seni de öldürebilirim Vanaç."

"Eğer bana bir şey yaparsan örgüt dağılır Efsun, bunu yapamayacağını ikimiz de biliyoruz."

Haklıydı, onu öldüremezdim, onu öldürmek örgütü dağıtmak yani Taralan'ı yok etmek demekti. Onu öldüremeyeceğimi anlayınca silahı bu sefer yanındakine doğrulttum.

"Belki seni öldüremem ama örgütte sana tam anlamıyla sadık tek kişiyi öldürebilirim."

"Bunu yaparsan vereceğim tek bir işaretle abinin ve senin beynini dağıtırım."

"Bunu yapamazsın, diğerleri buna izin vermez." Vanaç gülmeye başladı, tehditlerimi ciddiye almıyordu, bu nasıl bir rahatlıktı?

"Sence benim onların iznine ihtiyacım var mı? Vanaç koltuğunu istiyorsun ama daha Vanaç'ın gücünü bilmiyorsun."

"Senin gibi birini neden Vanaç yaparlar anlamadım, tam bir diktatörsün."

"Eğer masaya oturacak kadar yaşarsan belki anlatırım ama önce seçimini yapman gerekiyor."

"Kimseyi öldürmeyeceğim."

"Kimseyi öldürmeden Vanaç olabileceğini mi sanıyorsun? En son ne zaman adam öldürdüm biliyor musun?" Parmağıyla üç yaptı.

"Üç hafta önce, mafyanın birinin olmayan beynini patlattım." Vanaç susunca bu sefer yanındaki konuşmaya başladı.

"Vanaç koltuğu güçlüdür ama sadece güçlü biri oturduğunda. Örgüt için basit bir konuda bile karar veremeyen biri ne Vanaç olabilir ne de birini yönetebilir."

Her durduğum saniye benim için eksi yazıyordu ve tüm Taralan benim yetersiz olduğuma ikna oluyordu. Vanaç'a daha fazla istediğini vermemek için silahı tekrar sıkıca tuttum ve kendimden emin bir şekilde Bayhun'a doğrulttum.

"Özür dilerim Bayhun."

Tetiğe bastım ve iki ses duyuldu. İlki silahtan çıkan ateş edilme sesiydi, ikincisi ise Bayhun'un yere yığılmasının çıkardığı sesti. Bayhun yere yığıldı ve bir süre ona bakakaldım.

"İşte şimdi ilk adımı attın Efsun, eğer hâlâ Vanaç olmak istiyorsan ikinci adıma da seve seve geçerim."

"Bence bugünlük yeter Vanaç, bırakalım da yaptığını sindirsin."

"Hadi yine iyisin, az önce köpek dediğin kız sana acıdı."

Vanaç kapıya doğru ilerledi ve anahtarla kapıyı açıp yanındakiyle beraber çıktı. Onların çıkmasıyla tanımadığım iki adam geldi ve Bayhun'un cesedini alıp götürdü. Elimdeki silahla odada yalnız başıma kalakaldım.

Odanın dışından abimin sesini duydum, abim hemen odaya girdi ve elimdeki silahı bir kenara atıp ona sarıldım.

"Sakin ol Sofya, geçti."

"Ben az önce birini öldürdüm, ben birini öldürdüm." Yaşadığım farkındalıkla gözlerimden yaşlar süzüldü.

"Güçlü dur Sofya, insanlar seni zayıf görmesin."