Magowie robią, co chcą

Nekromanci (2)

ERNA

Droga powrotna nie trwała długo. Mag musiał mieć już silną więź z tym wymiarem, skoro mógł wymusić na nim skróty. Wrócili do masywnych drzwi ozdobionych runami. Kiedy tylko przekroczyli próg Chai wróciła do naturalnych rozmiarów i Erna szybko straciła ją z oczu. Ósemka starł z drzwi sigil, którego wcześniej nie zauważyła, a te zamknęły się z cichym trzaskiem. Podłoga znów zmieniła się w drewno, gdzieniegdzie pokryte puszystym dywanem.

— Gdzieś ty sobie wybudował dom? — zapytała, zanim przypomniała sobie, że mieli nie zadawać sobie takich pytań. — To znaczy, jeśli...

— Nie tam, to... tylko jedno z przejść — odparł i nie wydawał się być zły o to wejście z butami na jego teren. Wręcz przeciwnie, jakby jej ciekawość połechtała mu ego. — Kiedyś ci pokarzę swój wymiaru, jeśli będziesz chciała.

Cóż, trochę mu przywaliła w ego, więc w sumie mogła je teraz pogłaskać. Bo jeszcze przejdzie jej koło nosa kolejna zabawa ze sznurami.

— Więc co to było za miejsce?

— Jedno z takich gdzie mieszkają mniej standardowe dusze.

Przysiadł na łóżku i mimowolnie podążyła za nim.

— Mniej standardowe dusze?

— Aha, to trochę kwestia tego, jak się definiuje dusze — rzekł i skierował wzrok na pręgi na jej nadgarstkach. — Boli? Chcesz, żebym się tego pozbył?

Nieznacznie zesztywniała.

— Żadnych sigili — przypomniała mu zasadę, którą ustalili na samym początku. Mogła się jebać z magiem, było to nawet ciekawe, ale eksperymentować na niej nie będzie.

— Nie myślałem o sigilu, nie mam zdolności do magii ciała, bardziej do alchemii — odparł, wstając z miejsca, skierował się do jednej z gablot, która za szkłem kryła rzędy słoików i butelek.

— Zależy, jak definiujesz magię ciała — odparła z zalotnym uśmiechem, przyglądając się temu, jak jeansy opinały jego pośladki. Zrobiło się jej znowu przyjemnie ciepło.

— Zamierzasz mi teraz głaskać ego, żebym zapomniał o twoich relacjach z wielką, gorącą bestią? — Wyciągnął zza szkła jeden ze słoiczków i skierował się z powrotem w stronę łóżka.

— A o której wielkiej gorącej bestii mówimy? — zapytała, kokieteryjnie przygryzając wargę.

Uśmiechnął się do niej, usiadł naprzeciwko niej i delikatnie ujął rękę.

— Więc jak definiujesz duszę? — powtórzył swoje pytanie, nabierając ze słoiczka jasnej, pachnącej maści.

— Chuj wie. — Wzruszyła ramionami, kiedy tylko mazidło dotknęło skóry, ta stawała się chłodna i znieczulona.

Mag uśmiechnął się pod nosem.

— To jest oficjalna definicja. Pytałem, co ty o tym myślisz?

Przez chwilę przyglądała mu się uważnie, zastanawiając się, czy go to naprawdę obchodzi, czy to jakiś dziwny wstęp do wykładu. Uznała, że tak czy inaczej, nie zaszkodzi odpowiedzieć.

— To ta część, która zostaje żywa, kiedy umiera materia.

Przytaknął, jakby chciał ją zachęcić, żeby mówiła dalej.

— Rozumiem to tak... Każda istota jest zlepkiem różnych pierwiastków, które zebrane razem tworzą kogoś zupełnie unikalnego. A kiedy ten ktoś umrze, te pierwiastki się rozchodzą... i za jakiś czas stworzą kogoś zupełnie innego.