Magowie robią, co chcą

Delikatne dusze (1)

ERNA

— Mogłeś mi powiedzieć.

I tyle wyszło z jej bycia tajemniczą. Skapitulowała, kiedy stali już przy furtce konstancińskiej willi, którą właściciel przekształcił na luksusową umieralnię dla bogatych. Prywatny ośrodek, do którego rodziny mogły odesłać chorych krewnych i pozbyć się wyrzutów sumienia. Idealne miejsce do polowania dla morów. Tu właśnie mieli znaleźć fene. Jeśli się przedtem nie pozabijają. Erna nie była fanką tajemnic ani noszenia animozji do walki. A teraz była wściekła, bo dała się zrobić jak idiotka. Skończona nowicjuszka.

Eryk Twardowski westchnął cicho i spojrzał na nią z lekkim rozbawieniem. Ponad jego głową szumiały gęste liście akacji, a ostre cienie na twarzy wydobywały emocje z jego twarzy.

— I podać ci własną słabość na tacy? Nie na tym polega ta gra.

Gra. Prychnęła. Dalej miałaby zupełny mętlik w głowie, gdyby Robert przed rozdzieleniem nie odciągnął jej na bok i w żołnierskich słowach poinformował, że Eryk o niczym nie wiedział, kuzyni zawarli pakt z Borutą za jego plecami. Dlatego wszystko było tak dziwne i delikatne. Jeśli dobrze rozumiała, to ocaliła mu dupę. Mógłby być choć trochę wdzięczny albo jeszcze lepiej, szczery. Czuła się oszukana i trochę wykorzystana.

— Próbowałam być z tobą uczciwa. — Oświadczyła, zaplatając ręce na piersi.

Mag wydobył z kieszeni przybornik z farbą i nakreślił zawiły symbol wokół zamka. Wchodzili od tyłu, od strony parku, bo tu łatwiej było się ukryć przed kamerami. Nie, żeby to miało jakieś większe znaczenie.

— Doceniam, ale jednocześnie to jest chyba sedno problemu — oświadczył.

Sigil zalśnił srebrnym blaskiem i w jednej chwili wszystkie światła w willi oraz wokół niej zgasły. Furtka otworzyła się z cichym skrzypnięciem.

— A co to właściwie jest za problem? — prychnęła, wchodząc na żwirową ścieżkę przez wypielęgnowany ogródek.

— Taki, że gdybym to nie był ja, to by nic z ciebie nie zostało. — Usłyszała zza swoich pleców.

Ponad nimi, po niebie przemknął czarny kruk. Lenore, chowaniec Eryka. Klasyczne imię, podobało się jej.

— I tak bardzo cię to martwi? — burknęła. Była świadoma, że niebezpiecznie balansuje na granicy bycia śmieszną, ale w tej chwili była zbyt zła, żeby się tym przejmować.

Eryk westchnął, a Erna obiecała sobie, że jeśli on jeszcze raz to zrobi, to mu coś podpali.

— A to takie dziwne?

Gdzieś przed domem pojawiła się ludzka sylwetka, której towarzyszył masywny, czarny, czworonóg.

— Tak. Bo skoro nawet nie próbujesz być ze mną szczery...

Pies odwrócił się w ich stronę, zastrzygł uszami. Jego człowiek również zaczął się odwracać. Erna poczuła delikatny powiew mocy od Eryka i w tej samej chwili ciało mężczyzny padło na ziemię, dusza zaś pozostała w pionie, dokończyła ruch i teraz patrzyła na nich szeroko otwartymi oczami.

Facet mógł mieć trochę ponad pięćdziesiąt lat, nosił na sobie wełniany kardigan i eleganckie spodnie w kancik. Otwierał usta do krzyku, ale wtedy dostrzegł własne ciało leżące na ziemi. Został tak z opuszczoną szczęką, a oczy zrobiły mu się wielkie jak spodki.

— To tylko sen — oznajmił mu Eryk. — Doktor Farkas został na noc?

Dusza pokiwała głową. Tymczasem doberman podszedł do Erny, obwąchując jej rękę. Sunia już po chwili łasiła się, żeby ją drapać za uchem.