နွေဦးပန်းတွေ ပွင့်ချိန်တန် [Complete]

အပိုင်း-၇ (Zawgyi)

ေစာထိုမႉးတစ္ေယာက္ စားဖိုတဲဘက္သို႔ အေျခအေနၾကည့္ရႈစစ္ေဆးရန္အေရာက္ ထမင္းကို မဲ့႐ြဲ႕ကာ စားေနေသာ ထိုေကာင္ေလးအား ျမင္လိုက္သျဖင့္ ေလသံမာမာျဖင့္ ဆူပူလိုက္မိေလသည္။သူတို႔ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ စားရေသာ ဆန္ေခ်ာမေျပာႏွင့္ ဆန္ၾကမ္းေတာင္ ဒီမွာေတာ့ နပ္မမွန္ေပ။လမ္းခရီးအခက္အခဲေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ၊ စစ္တပ္ဘက္မွ တိုက္ခိုက္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ ေထာက္ပို႔တပ္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပတ္တတ္သျဖင့္ တခါတေလ ဆန္မေလာက္၍  ထမင္းနည္းနည္း ေရမ်ားမ်ားျဖင့္ျပဳတ္ေသာ ဆန္ျပဳတ္သာ ေသာက္ရေလ့ရွိသည္။ ရက္ၾကာၾကာ အဆက္အသြယ္ျပတ္ရင္ေတာ့ တစ္ရက္တစ္ေလ အငတ္ေနရကာ ရွိသမွ် အစာေျခာက္မ်ား၊ ေဘးဘက္ေတာထဲရွိ စား၍ရေသာ သစ္သီး သစ္ပင္မ်ားႏွင့္ ရွာေဖြစားေသာက္ၾကရသည္။ထို႔ေၾကာင့္ ရိကၡာျပတ္လပ္ေသာ ဒုကၡမ်ားကို မသိၾကေသာ တပ္သားသစ္မ်ားအား ယခုဆန္ရွိေနေသာအခ်ိန္ စားရေသာ ထမင္းေစ့မ်ားကို တန္ဖိုးထားတတ္ေစခ်င္သည္။ သူတို႔မစားခ်င္ၾကေသာ ဒီဆန္ၾကမ္းမ်ားသည္ ဒီတပ္စခန္းတစ္ခုလုံး၏ နတ္သဓၵါအလား သုံးလစာရိကၡာမ်ားပင္။ တပ္သားသစ္ အမ်ားအျပား ေရာက္ရွိလာ၍ မိမိတို႔၏ သုံးလစာရိကၡာမ်ားသည္ တစ္လေတာင္ ခံမည္မထင္ေတာ့ပါ။ သည္မွ်ေလာက္ တန္ဖိုးရွိေသာ ဆန္ထမင္းမ်ားအား မဲ့႐ြဲ႕ကာ မစားခ်င္သျဖင့္ ေရႏွင့္ေမွ်ာခ်ေနသည့္ ထိုေကာင္ေလးအား စိတ္ကြက္မိသျဖင့္ တစ္ခ်က္စူးစိုက္ၾကည့္ကာ ဆူပူမာန္မဲလိုက္မိသည္။

ထိုအခါ သူ႔ကိုရည္႐ြယ္၍ ေျပာမွန္း သိသြားသည့္အလား စားပြဲတြင္ ေခါင္းကိုငုံ႔ကာ မ်က္ရည္မ်ားဝဲတက္လာေသာ ဝမ္းနည္းရိပ္ေရာင္သန္းေနသည့္ မ်က္ႏွာအား မတ္တပ္ရပ္ကာ ေျပာဆိုေနေသာ မိမိမွ ျမင္လိုက္ရေတာ့ စိတ္ထဲတြင္ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားရေပသည္။မ်က္ဝန္းအိမ္မွ ဝဲတက္လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို ေအာက္သို႔ က်မလာေလေအာင္ အံကိုႀကိတ္ကာ  မ်က္ေတာင္မ်ားကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္ရင္း သိမ္းဆည္းေနေသာ ထိုေကာင္ေလးအား ဆက္မၾကည့္ေနႏိုင္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ ျပန္လွည့္ထြက္ခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။ မ်က္ရည္မ်ားမွာ ေအာက္သို႔က်မလာေသာ္လည္း ရွက္႐ြံစိတ္ေၾကာင့္လား၊ ဝမ္းနည္းစိတ္ေၾကာင့္လားပင္ မသိ ျဖဴစြတ္ေနေသာ လည္ပင္းေပၚမွ နား႐ြက္ႏွစ္ဖက္မွာေတာ့ နီရဲတြက္လွ်က္။