နွေဦးပန်းတွေ ပွင့်ချိန်တန် [Complete]

အပိုင်း-၁၈ (Zawgyi)

မနက္လင္းၾကက္တြန္ခ်ိန္တြင္ ဗုံးျဖဳတ္တပ္သားႏွင့္ ဖထီးယူပါ အတူေရာက္ရွိလာၿပီး ဗုံးကို အသက္မဲ့သြားေအာင္ျပဳလုပ္ေနၾကေလသည္။ ကြၽမ္းက်င္တပ္သားမို႔ ေသခ်ာစြာ ျဖဳတ္ေနေသာ္လည္း စိတ္ပူစြာျဖင့္ ၾကည့္ေနမိသည္။ ကေလးငယ္ကေတာ့ ေၾကာက္လို႔ထင္ပါရဲ႕ သူ႔လက္အား တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ ၅မိနစ္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ ဗုံးလည္း အသက္မဲ့သြားရသည္။ ေႏြဦးသာကေတာ့ ေျခေထာက္ဖယ္လိုက္ေသာ္လည္း အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ဖိထားရမႈေၾကာင့္ ေျခတစ္ဖက္မွာ ႂကြက္တက္ေနေလၿပီ။လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ရာ အဆင္မေျပေတာ့ေသာေၾကာင့္ ေခါင္းေဆာင္ေစာကပဲ တြဲကူ၍ တပ္စခန္းဆီသို႔ ျပန္လာခဲ့ရေတာ့သည္။ ေခါင္းေဆာင္ေစာ၏ နားေနတဲသို႔ေရာက္ေသာ္ ႀကိဳေရာက္ကာ ေစာင့္ေနေသာ ေကာင္းျမတ္က

"ေႏြဦး..အဆင္ေျပရဲ႕လား ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ။ မိုင္းနင္းမိလို႔ဆို"

"အင္း..ဟုတ္တယ္ ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဗုံးကို ဖယ္လိုက္ၿပီ။ေျခေထာက္ပဲ ႂကြက္တက္ေနတာ"

"ေတာ္ေသးတာေပါ့။ မေန႔က မင္းမိုင္းနင္းမိလို႔ ဆိုၿပီး အဆက္အသြယ္ရတာနဲ႔ ငါစိတ္ပူေနတာ။ ေတာ္ေသးတယ္ ေခါင္းေဆာင္ေစာ အတူရွိလို႔"

ေကာင္းျမတ္ေျပာသံေၾကာင့္ ေခါင္းေဆာင္ေစာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မေန႔ညကလို မ်က္ႏွာမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အရင္ပုံစံအတိုင္း မ်က္ေမွာင္က ႀကဳံ႔ထားဆဲ။

"ဘာျဖစ္လို႔ မ်ားပါလိမ့္ သူ႔အား စိတ္ဆိုးေနသည္လား" ထိုသို႔ေတြးေနရင္း ေပၚထြက္လာေသာ ေခါင္းေဆာင္ေစာ၏ ေလသံမာမာေၾကာင့္ အေတြးစတို႔ ျပတ္ေတာက္ သြားရသည္။

"က်န္တဲ့သူေတြ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ သြားေတာ့။ တပ္သားေႏြဦး ေနခဲ့"

"ဟုတ္ကဲ့။ ေႏြဦး ခဏေန ေတြ႕မယ္ေနာ္"

"ေအး..ေအး"

သူ႔အား ဘာစကားမွမေျပာဘဲ တဲအိမ္ေပၚသို႔ တက္သြားေသာေၾကာင့္ အေနာက္မွလိုက္ကာ ေတာင္းပန္စကားဆိုမိသည္။ သတိေပးထားသည့္ ၾကားမွ သြားကာ ျပႆနာျဖစ္ရသည္မို႔ စိတ္ဆိုးေနျခင္းသာ ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။