နွေဦးပန်းတွေ ပွင့်ချိန်တန် [Complete]

အပိုင်း-၁၃ (Zawgyi)

ေႏြဦးသာတစ္ေယာက္ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ အသံမ်ားေၾကာင့္ ႏိုးလာရေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေဆးေပးခန္းထဲသို႔ တြဲေခၚ၍ ဝင္လာေသာ ေျခေထာက္ဒဏ္ရာရေနသည့္ တပ္သားတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေမ့ေမ်ာေနေသာ ေကာင္းျမတ္။

"ေကာင္းျမတ္ ဘာျဖစ္တာလဲ"

"ေထာက္ပို႔ယာဥ္တန္းကို တိုက္ခိုက္ခံရလို႔။ တပ္သား ေကာင္းျမတ္ က်ည္ထိသြားတာ။"

ေဆးေပးခန္းတြင္ ကုတင္ႏွစ္လုံးသာ ရွိသည္မို႔ ေႏြဦးသာလည္း မိမိကုတင္ကို ဖယ္ေပးလိုက္ၿပီး

"ဒီမွာ ထားလိုက္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္က သက္သာေနၿပီမို႔"

ဤသို႔ျဖင့္ဆရာဝန္ေလးမွ ေကာင္းျမတ္လက္ေမာင္းမွ က်ည္ဆံအား ကြၽမ္းက်င္စြာ ခြဲထုတ္ေနသည္ကို စိုးရိမ္စြာ ၾကည့္ေနစဥ္ ေျခေထာက္မွ တစ္ခ်က္နာကာ ယိုင္သြား၍ ေဘးက ေခါင္းေဆာင္ေစာမွ ထိန္းေပးလိုက္သည္။

"မင္းလဲ ဒဏ္ရာႀကီးနဲ႔ နားလိုက္အုံး။"

"ကြၽန္ေတာ္ ေကာင္းျမတ္ကို ေစာင့္အုံးမယ္"

"ေဒါက္တာခြန္အိုက္က ကြၽမ္းက်င္တဲ့ ဆရာဝန္ပါ။ အရမ္းစိတ္မပူပါနဲ႔။ တပ္သားေကာင္းျမတ္ အဆင္ေျပမွာပါ။မင္းလည္း ေနေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ သြားနားေတာ့။"

"ဟုတ္ကဲ့"

ဤသို႔ႏွင့္ ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ျဖင့္ အျပင္ထြက္ကာ မိမိအိပ္ေဆာင္တဲသို႔ သြားမည္အလုပ္တြင္

"ဘယ္သြားမလို႔လဲ တပ္သားေႏြဦး"

"ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ေဆာင္တဲကို ျပန္မလို႔ပါ"

"ဘယ္မွအေဝးႀကီး မသြားနဲ႔။ ေပါင္ဒဏ္ရာက ခ်ဳပ္႐ိုးေတြ ျပန္ၿပဲကုန္လိမ့္မယ္။ ငါ့ နားေနတဲမွာပဲ သြားနားလိုက္"

"ရပါတယ္ ေခါင္းေဆာင္ေစာ။ ကြၽန္ေတာ္ သက္သာေနၿပီမို႔ အိပ္ေဆာင္တဲမွာပဲ ျပန္နားလိုက္ပါ့မယ္"

"မင္းက အဖ်ားမေပ်ာက္ေသးတာကို အိပ္ေဆာင္သြားေနရင္ တျခားတပ္သားေတြ အဖ်ားကူးကုန္မွာေပါ့။ ငါ့တဲမွာ သြားေန"

"ဟုတ္ပါတယ္ လူငယ္ေလးေႏြဦးရယ္။ ဗိုလ္ေလးတဲက ေဆးေပးခန္းနဲ႔လဲ နီးေတာ့ ဆရာဝန္ေလး လာၾကည့္ရတာ အဆင္ေျပတာေပါ့"