හදවත් ❤️

16 ♥️

හෙලවෙන්නේවත් නැතුව ඇස් තදකරගෙන හිටිය මට එක පාරට මතක් වුනේ මට පලවෙනි පාරට වෙඩි වැදුන දවස .

එදා මම අශ්වින් සර් දුන්න පලවෙනි මිශන් එකම ෆේල් වුන එක , මගේ ටීම් එක හරියට බලාගන්න බැරි වුන එක , බොස්ගේ විශ්වාසය කඩකරපු එක , ඒත් එක්කම වෙඩි වැදුන වෙලාවේ දැනුන වේදනාව , අත් දෙක පුරාම තිබ්බ මගේ ලේ මේ හැමදේම මතක් වෙද්දි මගේ ඔලුවත් පැලෙන්න තරම් කැක්කුමක් ආවා .

මගේ තද කරලා වහගත්ත ඇස්වලින් කම්මුල් දිගේ කදුලු ගලන් යද්දි මට දැනුනා කවුරු හරි කෙනෙක් මගේ කම්මුලකින් අල්ලගන්නවා . සිනිදුත් නැති ගොරෝසුත් නැති ඒ අත්වලින් දැනුනේ කියාගන්න බැරි තරම් සනීපයක් .

" එවෝන් ඔයා හොදින් නේද ලමයෝ . හේයි මොකද මේ "

ඔව් ඒ ලෙවින් අයියා තමා . එයාගෙන් මම සමාව ගන්න ඕනේ . මම කරපු හැම පිස්සු වැඩකට ම .මම හිමීට ඇස් දෙක ඇරලා බලද්දි ලෙවින් අයියා බය වෙලා වගේ මම දිහා බලන් ඉන්නවා .

මට තේරුනේ නෑ ඒ වෙලාවේ මොනවද කරන්න ඕනේ කියලා . මම එකපාරට ම ලෙවින්  අයියගේ පපුවට තුරුල් වුනාම එයා ටිකක් ගැස්සිලා ගිහින් මගේ ඉණවටේ අත් යනවා මාව තදින් හග් කරා .

එයාගේ ඇග රස්නෙයි . සනීපයි අප්පා . අමුතු සුවදක් එක්ක තේරුම් ගන්න බැරි හැගීම් ගොඩක් එද්දි මගේ හුස්ම ගන්න වේගෙත් නිකන් ම වැඩි වුනා .

" අනේ එවෝන් මොකද වුනේ . හරි හරි දැන් ඔක්කොම දේවල් හරි . මම ලග ඉන්නව නේ . බය වෙන්න එපා . ම්ම්ම්...ඉස්සර වෙලාම පොඩ්ඩක් සන්සුන් වෙන්නකෝ "

ලෙවින් අයියා මගේ කොණ්ඩේ අස්සෙන් එයාගේ ඇගිලි යවන ගමන් ඔලුව හිමීට අතගාද්දි මාර සනීපයක් දැනුනේ .