හදවත් ❤️

29 ♥️

"ලෙ..ලෙවින් අයියේ ,කල්...හාර "

පට්ට අමාරුවෙන් වචන ටික අහුලගත්ත මම පිටිපස්ස බලාගෙන ම එහෙම කියද්දි ලෙවින් අයියත් ඉස්සරහා කණ්නාඩියෙන් පිටිපස්සේ ඉන්න දැනටමත් සොම්බි කෙනෙක් වුන කල්හාර දිහා බැලුවා .

මම සොම්බි වෛරස් එක ඉන්ෆෙක්ට් වුන අය ඕනේ තරම් දැකලා තිබ්බත් අද තමා ඇත්තටම කෙනෙක්ට සොම්බි වෛරස් එකෙන් වෙන බලපෑම දැක්කේ ...

දැන් පැය දෙකකට විතර කලින් හිටපු කල්හාරට වඩා තනිකර වෙනස් කෙනෙක් එතන හිටියේ . ඒ මූණේ කිසි හැගීමක් නෑ . එයාගේ නහයෙන් ,කටින් වගේම ඇස්වලින් පවා ලේ ගලද්දි මම එයා දිහා බලන් හිටියේ කියාගන්න බැරි තරම් බයකින්. ඇග පුරාම ගියපු කලු පාට නහර නිසා කල්හාරව තවත් භයානක කෙනෙක් කරා .

මට කල්හාරගේ රූපේ ඇතුලෙන් මැවිලා පෙනුනේ මාවමයි . ඒක නිසාමයි මට මේ වෙලාවේ තිබ්බ බය තවත් වැඩි වුනේ ....

එදා මට සොම්බි වෛරස් එක හැදුනා නම් මමත් මේ විදිහට ඉන්න තිබ්බා නේද කියලා මතක් වෙද්දි සොම්බි කියන නමත් මට එපා වෙනවා .

ටිකක් වෙලා වාහනේ ඉස්සරහා කණ්ණාඩියෙන් කල්හාර දිහා බලන් හිටිය ලෙවින් අයියා පුලුවන් තරම් ඉක්මනට අත ලග තිබ්බ පිස්ටල් එක ගන්න ගියත් ඊට වඩා සොම්බියෙක් වුන කල්හාර ඉක්මන් වුනා .

කල්හාර තමන්ගේ ගොදුර දඩයම් කරගන්න පනින සතෙක් වගේ ලෙවින් අයියගේ බෙල්ල පැත්තට කඩාගෙන පනින්න යද්දි ලෙවින් අයියගේ අතේ තිබ්බ පිස්ටල් එකත් නිකන් ම බිම වැටුනා .

ලෙවින් අයියා වාහනේ steering wheel එකත් අල්ලගෙන සොම්බි කල්හාරව තමන්ගේ ලගින් ඈත් කරන්න ගේමක් දෙනකන් මම කරේ මූකලන් බස්සා වගේ වාහනේ දොරට ම හේත්තු වෙලා ඒ දිහා බලන් හිටිය එක විතරයි .

මගේ කකුල් ලගට වැටුනු පිස්ටල් එක ගන්න තියා හෙලවෙන්නවත් මම බය වුනා . මම මොකාදෝ වගේ තනියම සොම්බි කල්හාරගෙන් බේරෙන්න ට්‍රයි කරන ලෙවින් අයියා දිහා ගල් පිළිමයක් වගේ බලන් හිටියා .

ඔව් මම බයගුල්ලෙක් තමා . මේ වගේ වෙලාවක මට මම ආදරේ කරන කෙනාටවත් උදව් කරන්න බැරි තරම් ම මම බයගුල්ලෙක් .ඇත්තට ම එහෙමද ...