Collision XY

19th X

پارک چانیول، تو کی هستی و من چرا برحسب سرنوشتم توی مسیری قرار گرفتم که تو توش هستی..؟

هرچقد بیشتر جلو میریم بیشتر وحشت میکنم... تو مثه یه تابلوی خطری که توی راه منه، که میگه اینجا یه چیز خطرناک هست و همین... و ازینکه تو اونی بودی که اون روز من خونش رو دزدیدم هر روز پشیمونم، هر روز فکر میکنم چرا نمیشد اون یکی دیگه باشه، یه کسی که هیچوقت رو به روم قرار نمی گرفت؟ یه کارمند پرمشغله، یه دانش آموز کنکوری، یا حتی یه بچه ی نوزاد که اون خون جدید براش اونجا قرار گرفته بود...

اون بانک پر از ذخیره های خونیه. اگه یه روز کسی مریض شه، سرطان بگیره یا یه عضوش دچار نقص شه ازون خون استفاده میکنن تا یه عضو بدنش رو براش بسازن، این بخشی از ژنتیکه، همونطور که میتونن کمک کنن کسی که بچه دار نمیشه بچه دار شه و یا کسی که میخواد بچه ش چشم آبی و مو طلایی باشه اما کره ایه و ژن هاش رو نداره ژن هارو تغییر بده، این عشق زندگیه منه، ژنتیک. و امروز ژنتیکی که از مرگ حتمی مردم رو با کلون اعضای بدن نجات میده برای من دردسر ساز شده. این روزا همه ی مردم هرطوری شده میخوان خونشون ، یا خون بند ناف بچه هاشون رو اونجا نگه دارن تا زنده بمونن اون همه آدم اونجاست و اون خونی که من برداشتم مال تو بود...

آقای پارک...

چانیول: اون هی... میشنوی چی میگم؟

به خودم اومدم: اوم... چانیول ش.. منظورم، چانیول تو چی گفتی؟

چانیول: گفتم سوجوت رو بخور

سرمو به نشونه ی نه تکون دادم: مرسی. من نمی خورم. کلا الکل نمی خورم.

چانیول انگار که انتظارش رو داشت گفت: خب اول فکرش رو میکردم ولی اونجا شامپاین خوردی سر میز که بودیم... گفتم شاید مشکلی نداری.

اون هی: اون واسه مهمونیه. اونجا مجبورم.

چانیول: میخوای برات چیز دیگه ای بیارم؟

بی تارف گفتم: آب فقط...

گلوم خشک شده بود و بهش نیاز داشتم.

چانیول دستاشو روی مبل گذاشت و پاشد و یکم بعد با یه بطری آب برگشت. ازش خوردم تا شاید از استرسم کم شه... معلومه که نشد. اون به این راحتیا جواب نمیده.

چانیول: میشه خواهش کنم سوالتو بپرسی... دوباره.

نمی دونم چرا اینو میخواد. مطمئنم سوالم رو کامل و واضح شنیده و یادش هم هست.

اون هی: من اون موقع عصبی بودم... سوالم بد به نظر اومد، منظورم اون نبود

اما چرا دقیقا منظورم همون بود. نمی دونم واسه چی با چانیول اینطوری برخورد میکنم...