When Right Time Comes (UNEDITED!)

Chapter 22-Back

A/N. Unedited. Sorry for wrong grammars and typos.
--
Chapter 22
Five years later.

Rain's POV

To all passengers, please wear your seatbelt, the plane is about to take off.

Agad akong sumunod sa narinig ko. Di ko pa rin maiwasan ang kabahan. Oo, balak ko talagang bumalik dito pero di pa ngayon.. Di pa ako handa.

Napatingin ako sa labas ng bintana then nakita kong lumapag na ang eroplanong sinasakayan ko sa NAIA airport.

I sigh. Then napapikit ako. Naalala ko ang sabi sakin ni mama.

"Go home baby. It's been five years na malungkot ka. Mahal mo pa rin siya. So go home baby, be happy."

"Im fine mama. Masaya naman po ako, basta maging okay kayo masaya na ko."

She smiled a little.

"Maybe, pero di ka kompleto baby. Kulang ka, and it is visible in your eyes. You missed him, you want him back."

Natahimik ako sandali..

"I want you to be happy. Di ako mawawala baby, not unless you told me so." She smile. "Promise me baby, that this year you're going back to philippines..that you will be happy and you will take him back." she even told.

We stared at each other and I saw that mom was serious to what she said.

I nod. She smiled, and closed her eyes.

"Thankyou baby. Iloveyou so much. I'm sleepy. I'll take a nap hmm?" She said.

Nilapitan ko siya, at hinalikan sa noo. I even hugged her. Di ko alam pero pakiramdam ko may mali.

"Iloveyou more mama." I said.

Then yun yung last na naging pag uusap namin, dahil na coma siya..hanggang ngayon di pa din siya gumigising.

Akala ko noon, magiging maayos ang lahat. Sa bagay at first okay lahat, sa loob ng 4 na taong pagpapagamot ni mama naging maayos naman lahat.. pero di namin alam kung paano nagyari..na isang araw stage 4 na ang cancer niya, at doon namin nalaman na di na pala tinatanggap ng katawan niya ang gamot.

Di ko alam kung ano ang mararamdaman ko ng mga oras na iyon.. Masakit, lalo pa at nakikita kong sobra ding nasasaktan ang dad.

Ayokong umalis pero nangako ako kay mama at pina uuwi din ako ni dad. Kailangan daw ako sa ngayon ng kompanya. Kaya sa ayaw at gusto ko..wala na, eto na ako.

--
"Bhext!"

Napangiti ako ng makita ko si Lindsy. Patakbo siyang lumapit sakin at niyakap ako. Niayakap ko sin siya pabalik.God I missed my bestfriend so much.

"I missed you." Sabay na naming sabi. Nagkatinginan kami at nag tawanan.

"Anyway, Welcome back." She said. I smiled and nod.

Napatingin naman ako sa likuran niya then i saw her husband, also smiling.

"Welcome back, Rain." He said.

I nod and smiked at him. "Thanks Piere." Sabi ko. Yeah, nakakagulat no? Biruin niyong ang dalawang iyan pa ang magkakatuluyan.

Nakita kong nilapitan ni piere si linds at hinawakan ang huli sa baywang. Napangiti ako, they looked good together. Masaya ako at masaya sila.

"Tara na bhext? Tita and Tito are waiting for us." She said at hinawakan ulit ang mga kamay ko.

Ayan na naman ang tibok ng puso ko. Mabilis na naman. Yeah, mga magulang ni T ang tinutukoy niya. Alam nila tita na ngayon ang uwi ko at sinabi nilang sakanila muna ako dumeretso dahil miss na daw nila ako at maghahanda daw sila ng salu salo.