"18 Ocak 2009
Bugün mutlu uyandım ama uyandığımda yanımda Kemal yoktu. Telefonlarımı açmıyordu, mesajlarıma cevap vermiyordu. Bir şey olmamıştır inşallah diye dua edip durdum gün boyu. Akşam olup da en sonunda Kemal eve geldiğinde neden bana haber vermeden gittiğini, neden telefonlarıma cevap vermediğini sorup durdum, ama ne fayda.. Beni duymuyordu bile. Nesi var bu adamın diye düşünerek yemeğini hazırladım. Yemeğe de oturmadı. Tek başıma yedim. O arkadaşlarıyla beraber yemek yemiş. Bu günümüz de onun suratsızlıklarıyla geçti. Neden birkaç aydır bana böyle davranıyor? Bilmeden bir kabahat mi işledim acaba? Yoksa artık beni sevmiyor mu? Halbuki ben onu hala çok seviyorum..."
İnanamıyordum! Bu nasıl olurdu? Bu, bu annemin günlüğüydü! Bu günlüğü saklamalıydım. Asla birisinin eline geçmemeliydi. Eğer Ayla'nın ya da babamın eline geçerse geri vermeyeceklerini adım gibi biliyordum. Bu yüzden çok gizli bir yere saklamalıydım. Nereye saklayabilirdim ki?
Etrafa bakarak düşünürken bir anda gözüme yastığım ilişti. Onun içine saklayabilirdim, ve kimsenin de aklına gelmezdi.
Yastığımı elime aldım ve kenarındaki ipleri söküp günlüğü yastığın içindeki pamukların arasına koydum. Daha sonra o kenarı tekrar dikerken birkaç kere elime iğne batırıp kanattım. Ama sonunda günlüğü yastığın içine saklamayı başarmıştım neyse ki. Elimdeki yaralara bakarken ne kadar acıdığını düşünüyordum. Keşke bu yaralar ellerimde kalsaydı da, diğer acıları tatmasaydım. Daha o yaşta nereden bilebilirdim ki o yaraların, o acıların binlerce katını suçsuz yere yaşayacağımı?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
NEDEN BEN?
Teen FictionBir yardım elinin bana uzanmasını, bir sihirli değneğin bana dokunmasını, bir iyilik perisinin yanıma gelmesini, her ne olursa olsun bir şeyin beni bu karanlıktan çekip çıkarmasını istiyorum. Ama ne yazık ki bir filmde değiliz. Kızın en ihtiyaç duyd...
