NEDEN BEN?

36.BÖLÜM

Hayatımızdaki insanlar bize ya hayatı zindan eder, ya da cennet. Ya kırıklarımızı arttırırlar, ya da onarırlar. Ya gözyaşlarımızı bitirirler üzüntüden, ya da sürekli ağlatırlar bizi mutluluktan. Hep yanımızda olur, bize destek olurlar. Onlarla beraber yaşlanınca kaşlarımızın ortası değil de, göz ve ağız çevremiz kırışır, gülümsemekten. Zor zamanlarımız da olur elbette, bazen küseriz. Hatta aylarca, yıllarca konuşmasak bile sevgimiz azalmaz. Özleriz. Hep özleriz. Kavuşmayı bekleriz, kırılsak bile. Hayatımızdaki bu insanlar bizim için tek bir kişi olmaz. Mesela sevgilimiz. Yeri geldiğinde dost olur, yeri geldiğinde anne-baba, kardeş, arkadaş olur. Kimsenin yokluğumu hissettirmezler bize. 'Onun neyini seviyorsun?' sorusuna cevap veremeyiz mesela. Çünkü biz onun, o insanların, gözyaşlarını bile severiz. Bir şeylerini değil, her şeylerini severiz onların. Bir şeyimiz değil, her şeyimiz yaparız onları...

****

Annem haber verdikten sonra Uzay'a doğru baktım. Derin bir uykuda olduğu için uyandırmaya korktum, ve hemşireden kağıt ve kalem isteyip Uzay'a şu notu yazdım:

"Teşekkür ederim. Bu zor anımda bana yardım ettiğin için, çok teşekkür ederim. Seni tanıdığım için çok mutlu oldum. Son olarak, umarım baban bir an önce iyileşir. Onun için dua edeceğim. Kendine iyi bak Uzay. -Ebrar"

****

Heyecanla doktordan izin alıp Metehan'ın odasına girdim. Babasının haberi var mıydı bilmiyorum ama, hastaneye gelmemişti. Yiğit abi gelmişti, ama Elif Abla çok istese de kardeşlerimi yalnız bırakamadığı için gelememişti. Metehan'ın yatağının yanında bulunan sandalyeye oturdum, ve elini tuttum. Bana yaptığı bütün iyilikleri düşündüm gülümseyerek, ve 'iyileşeceksin' dedim ona. İyileşecekti. Bundan emindim. Onu da kaybetmeyecektim..

****

-Nasıl hissediyorsun?

-Öleceğimi sanmıştım, ama şimdi iyiyim.

Güldü, güldüm. Metehan uyanmıştı, ve şimdi zorla da olsa hastane çorbası içiyordu. Ardından gözleri arkamda bir yere takıldı ve dikkatle orayı izlemeye başladı.

-Kızım. Bu genç her yerde seni arıyordu. Bir bakar mısın?

Arkamı döndüm ve doktor beyin yanında durup elindeki kağıtla bana gülümseyen Uzay'a baktım.

-Bulmama yardım ettiğin için teşekkür ederim abi. Çok sağol.

-Önemi yok. Ben şimdi gideyim. Hoşçakalın.

Doktor gidince Uzay Metehan ve benim yanımıza geldi ve ben gülümseyerek ayağa kalktım.

-Metehan, bu Uzay. Sana kan veren kişi.

Metehan gülümseyerek Uzay'a teşekkür etti ve oturmasını rica etti.

-İyi olmana çok sevindim Metehan. Ama oturmayayım. Ebrar iki dakika özel konuşabilir miyiz?

-Tabi. Kafeteryaya gidelim.

Metehan'a baktım, ve minnet dolu bakışlarına karşılık şu cümleleri kullandım:

-Metehan ben birazdan döneceğim, kafeteryadan istediğin bir şey var mı?

-Yok. Teşekkür ederim. Görüşürüz.

Gülümseyerek arkamı döndüm ve kapıdan çıktım. Gülümseyen suratım tam normale dönmüşken Uzay'ın söylediği şeyler tekrar gülümsememe sebep olmuştu.

-Hayatıma şans getirdin sanırım Ebrar. Babam normal odaya alındı, şuan uyuyor. Teşekkür ederim.

-Ben ne yaptım ki? Asıl ben teşekkür ederim. Yaptığın şey benim için çok önemliydi. Metehan'ı da kaybedemezdim.

-Kimi kaybettin ki başka?

Gözlerimden yaşlar süzülmeye başlamıştı.

-Sevgilimi. Emre'yi..

İkimizin de o anda sol gözümüzden iri damlalar süzülmüştü...

-Senin.. Senin de mi bir kaybın var?

-Abim. İki yıl önce. Bisiklet sürerken... ikimiz de yaralıydık. Hastaneye yetişmiştik ama ona kan bulunamadığı için yaşayamadı. Bugün bu yüzden kan vermekten korkmama rağmen kan verdim. Abimi kaybettiğim için çektiğim acıyı senin de çekmeni istemedim...

****

Bu yağmur... bu yağmur... bu kıldan ince
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.

Bu yağmur kanımı boğan bir iplik
Tenimde acısız yatan bir bıçak
Bu yağmur yerde taş ve bende kemik
Dayandıkça çisil çisil yağacak.

Bu yağmur delilik vehminden üstün;
Karanlık kovulmaz düşüncelerden.
Cinlerin beynimde yaptığı düğün
Sulardan, seslerden ve gecelerden.

-Necip Fazıl KISAKÜREK