On i jego szczęście

Wpis 99

^Alan^

Dzisiaj obudziło mnie pukanie do drzwi. Nie miałem zamiaru z niego wychodzić. Czułem się jakbym miał depresję. To jest straszne! To jest tak jakbym w środku miał czarną dziurę i wsysało mnie od środka.

Kiedy dalej ktoś walił w moje drzwi postanowiłem wstać i otworzyć. Za nimi stała Sara, która bez gadania weszła do środka. Usiadła na krześle od biurka, po czym spojrzała się na mnie krzywo.

- Alan, co się stało? - zapytała zmartwiona. - Co się z tobą dzieję? Co się z Łukaszem dzieję? Co się z wami dzieję?

Nie odpowiedziałem. Nie wiedziałem co. Czułem, że i tak nie miałem noc do powiedzenia. Zjebałem. Tyle mogłem powiedzieć, ale po co? I tak ona to wie.

- Dlaczego nie ma cię od dwóch dni w szkole? - dalej pytała, ale ja nie miałem psychicznie siły by o tym opowiadać. To wszystko jest zbyt bolesne. - Łukasz mi powiedział co się stało. Dlaczego go nie wysłuchałeś? On ma ci wiele do powiedzenia.

Sara siedziała jeszcze przez chwilkę i przyglądała mi się ze smutkiem. Wydawało mi się jakby czekała na to, aż w końcu coś powiem. Ale ja nie byłem w stanie. Czarna dziura w klatce piersiowej zabraniała mi się odzywać.

- Rozumiem, nie chcesz ze mną rozmawiać. To może chociaż zadzwoń lub napisz do Łukasza. Martwi się o ciebie, mimo tego, że z nim też nie jest najlepiej - oznajmiła, a ja jakby ocknąłem się z transu.

- Co się z nim dzieje? - ledwo wypowiedziałem te słowa. Bolały. Nie chciałem słyszeć, że jest z nim źle, ale nie mogłem się powstrzymać. Kocham go i musiałem wiedzieć jak się czuje.

- Jest z nim źle. Cały czas chodzi przygnębiony i smutny. Dręczy go to, że nie chciałeś go wysłuchać, że zadecydowałeś za was oboje - stwierdziła i skierowała się do drzwi.

Wyszła i zostawiła mnie z moimi myślami samego. To było straszne słyszeć coś takiego. Może rzeczywiście źle zrobiłem, że go nie wysłuchałem. Powinienem poczekać na to co powie. Jestem idiotą!

*No i kolejne smętny :D

Powiem Wam w tajemnicy, że to ostatni taki wpis na dzisiaj :D