Teen Wolf (Brand New Friend)

Bölüm 21

10 Ay Sonra

''Ben biraz dışarıya çıkıyorum baba.'' dedim bağırarak. Babam hızla aşağı indi. 

''Peki. Ama dikkatli ol olur mu?'' dedi. Gülümseyerek başımı salladım. Tabii ne kadar oluyorsa. Hızla ceketimi üzerime geçirdim ve dışarı çıktım. Biraz temiz havaya ihtiyacım vardı. Aslında her gün ihtiyacım vardı ve her günde çıkıyordum. Düzenli olarak. 

   Bana o gün senin gitmene izin vermiyeceğim demişti. Herşey yalanmış. 10 aydan beri Rusya'da yaşıyorum. Rusçayı bile söktüm diyebilirim. Burada herşey değişti. Ben değiştim. Hayatım değişti. Babama okula gitmek istemediğimi söyleyince evde eğitim almaya başladım. Babam baya varlıklı birisidir. O yüzden bu kararı aldı. Bir de savunma sanatı dersleri aldım. Bunu en çok babam istiyordu. Ben de dersleri almayı kabul ettim. Eskisi gibi gülemiyorum. Sanki yaşama sevincimi kaybetmiş gibiyim. Gülmek istemiyorum. Bazen gerçekten mutlu olduğumda eski Sophie'nin geldiğini hissediyorum fakat sonra yeniden gidiyor işte.

  Yavaş adımlarla eve geri döndüm. Tam içeri girecekken içeriden bir takım sesler duymaya başladım. Bu babamın sesiydi. Ama acı çekiyormuş gibi bir inlemeydi. Hızla içeri girdim. Gördüklerim beni dehşete düşürdü. Babam yerde kanlar içinde yatıyordu. Kimin öldürdüğüne baktım fakat çoktan büyük camlı bahçe kapısından çıktığını gördüm. Hızla kapıya gittim görebilmek için. Bu ... bu bir kurt adamdı! Burada da mı beni bırakmadılar! Babamın yanına çöktüm hızla. 

''İyi olacaksın baba.'' dedim fısıltıyla.

                                                                             ***

"O her zaman bana sahip çıktı. O kadar çok iyi birisiydi ki. Hep bana yardımcı olmaya çalıştı. Bana sevgiyi,şefkati ve en önemlisi baba sevgisini öğretti. Ona çok şey borçluyum. Huzur içinde yat baba.'' dedim. Hızla kürsüden indim ve annemin yanına oturdum. Annem törene sırf benim yanımda olabilmek için gelmişti.

''Herşey iyi olacak. Söz veriyorum.'' dedi annem. Zorla gülümsedim.

''Gel. Biraz dışarı çıkalım. Temiz hava iyi gelir.'' dedi annem. Yerimizden kalktık ve kiliseden dışarı çıktık. Zaten her zaman yaptığım iş bu değil mi? Temiz hava. Hiçbir şeye yaradığı yok. Annem tam bir şey söylemek için ağzını açtı fakat bir şey söylemeden kapadı. 

''Söyle anne.'' dedim. Ellerimden tuttu.

''Biliyorum babanın ölümünden uzun süre geçmedi fakat burada yaşayamazsın. Yeniden yanıma taşınman lazım.'' dedi annem. Gözlerimi ağaçtan anneme çevirdim. Oraya dönmek istemiyorum. 

''Anne oraya dönmek istemiyorum.'' dedim. Derin bir nefes aldı.

''Geri dönmek zorunda olduğunu biliyorsun tatlım.'' dedi annem. Evet biliyordum. Ne kadar istemesem de geri dönmek zo-run-da-yım! ''Neyse tatlım sonra da konuşabiliriz.'' dedi annem. Umarım.

                                                                                   ***

''Lütfen kemerlerinizi bağlayınız. İnişe geçiyoruz.'' diye sesi duymamla derin uykumdan uyandım. Annem üstüme eğildi ve benden önce kemerlerimi bağladı.

''Uykundan kalkınca sersem gibi olduğunu biliyorum. Sadece yardım.'' dedi gülümseyerek. Bende gülümsedim (zorla). Uzun bir süre sonrasında uçak iniş yapmıştı. Herkes ayaklandı ve çıkışa gitmeye başladı. Ben de kemerimi açtım ve yavaşça ayağı kalktım. Ayaklarımın yanına koyduğum sırt çantamı aldım ve çıkışa çıkmaya başladık. Hızlı adımlarla dışarı çıktık ve taksi beklemeye başladık.Aradan tamı tamına yarım saat geçmişti fakat bir tane bile taksi bize denk gelmemişti.