Μπάτσοι Γουρούνια!(Ολοκληρωμενη)

Ισως...

Μολις μπαινω απο την πισω πορτα του καταφυγιου και φτανω στην κουζινα οπου βρισκονταν οι αλλοι ενα κυμμα ηρεμιας και ασφαλειας με κατεκλυσε κανοντας τις γροθιες μου να χαλαρωσουν.

Οταν ο Μπο συναντησε το βλεμμα μου, σηκωθηκε ορθιος και με πλησιασε. Με επιασε απο τη μεση και με εσφιξε φερνοντας με γυρω γυρω.

"Το ηξερα οτι θα τα καταφερνες!," αναφωνησε χαρουμενος μεσα στα μαλλια μου και μερικα χαχανητα ξεφυγαν απο το στομα μου. Ειναι πολυ γλυκος που νοιαζεται για μενα. Παει καιρος που εχω να νιωσω στοργη απο καποιον και χαιρομαι πραγματικα που βρεθηκε ο Μπο για να μου τη δωσει.

"Κατεβασε με, θα τα βγαλω ολα πανω σου", τον απειλω παιχνιδιαρικα μεσα στα γελια μου και αμεσως υπακουει. Το δινω ενα φιλι στο μαγουλο και αμεσως ακουω την πορτα να κλεινει.

Βλεπω τον Σον σκοτεινιασμενο, με τις γροθιες του σφιγμενες, να με κοιταει με θυμο. Τι στο καλο εκανα παλι;

"Συνειδητοποιησες αυτο που εκανες στο μπαρ;", ρωταει με βαθια φωνη πλησιαζοντας με. Τα ματια του αποπνεουν οργη και ανησυχια μαζι και δεν ξερω πως να αντιδρασω. Οι ανασες μου αυξανονται σε καθε βημα του πιο κοντα μου και οταν πλεον βρισκομαστε σε αποσταση αναπνοης ξεροκαταπινω.

"Δεν καταλαβαινω. Μπηκα στην συμμορια ή δεν μπηκα;", ρωταω διστακτικα κοιτωντας τον μεσα στα καστανα ματια του. Κανω ενα βημα πισω για να παψω να αισθανομαι αμηχανα αλλα δεν πετυχαινει.

"Λυσε μου τρεις αποριες", ξεκιναει να λεει και περναει σαν σιφουνας απο μπροστα μου. Καθεται διπλα στον Λουκ και αναβει ενα τσιγαρο. Δεν ηξερα οτι καπνιζει. Αλλα να μου πεις πολλα δεν ξερω για εκεινον και για τον πατερα μου.

"Πρωτον, που ξερεις τον Αρη; Δευτερον, για ποιο ρημαδολογο ρουφιοσασταν σαν λυσσασμενοι και τριτον γιατι δεν ελεγξες οταν εφευγες αν σε παρακολουθουν;", ρωταει και ελευθερωνει τον καπνο απο το στομα του ηρεμα κρυβοντας τα ματια του.

"Λοιπον, το πρωτο θα επρεπε να το ξερεις αυτο αφου με παρακολουθουσες σε ολη μου τη ζωη", αντεπιτιθεμαι εγω και πηγαινω να πιω λιγο νερο, προσποιουμενη την αδιαφορη. Αλλα μεσα μου καιγομαι απο στρες, θυμο, οργη, απορια. Ολα μαζεμενα. Και εκτος των αλλων, εχει κολλησει στο μυαλο μου το φλογερο βλεμμα του. Τι μου κανει ρε γαμωτο;

"Στα δεκαοχτω σου, χασαμε τα ιχνη σου. Δεν μπορουσαμε να σε βρουμε, ψαξαμε παντου, αλλα ολες οι πληροφοριες μας ελεγαν οτι ησουν νεκρη.", εξηγει ο Μπο και σμιγω τα φρυδια μου απορημενα. Νεκρη; Ποιος να το πει αυτο για μενα; τι θα κερδιζε; Γαμωτο, δεν αντεχω αλλο, πρεπει να ξετυλιξω το αναθεματισμενο κουφαρι για να βαλω τη ζωη μου σε μια ταξη.