Μπάτσοι Γουρούνια!(Ολοκληρωμενη)

Εδεμ

"Επιτελους, καθαρος αερας!!", αναφωνησα χαρουμενα και εισεπνευσα μια γερη δοση οξυγονου. Μπορει να μην ειναι και τοσο καθαρο, μιας και ζω σε πολη, αλλα απο την κλεισουρα του νοσοκομειου καλυτερος. Ο Σον και ο Περικλης βρισκονται πισω μου και βαζουν τα πραγματα μου μεσα στο λευκο τζιπ του Σον. Τρεις μερες αφοτου ξυπνησα με ειχαν απο κοντα, με φροντιζαν υπερβολικα πολυ. Δεν μπορω να πω οτι δεν απολαυσα αυτην την εξυπηρετηση, αλλα μερικες φορες ο Σον γινοταν πολυ πιεστικος με το φαγητο. Ειχα χασει αρκετα κιλα απο το βασανιστηριο που μου εκανε ο Λουκ και με πιεζε να τρωω για να ανοιξει το στομαχι μου. Ο γιατρος βεβαια ελεγε οτι δεν ηταν απαραιτητο να τρωω με το ζορι, αλλα αντε να βαλεις μυαλο σε αυτον τον επιμονο μπατσο.

"Μπορεις να περπατησεις; Θες να σε παρω αγκαλια;", ρωταει αγχωμενος χαϊδευοντας μου την πλατη, αλλα το δολοφονικο μου βλεμμα του δωσε την απαντηση.

"Δεν πιστευω να παμε στο καταφυγιο;", ρωτησα εντρομη, καθως εβαζα την ζωνη μου. Δεν θελω σε καμια περιπτωση να γυρισω πισω, δεν λεω υπαρχουν και καλες αναμνησεις, αλλα αυτο το μερος μου θυμιζει την επικινδυνη ζωη που εκανα.

"Φυσικα και οχι. Θα παμε σπιτι μου", ανακοινωνει ο Σον και ενα χαμογελο σχηματιζεται στα χειλη μου. Τελεια, δεν εχω παει ποτε σπιτι του και εχω περιεργεια να δω πως ειναι διακοσμημενο.

Στη διαδρομη, το ραδιοφωνο επαιζε απαλες μπαλαντες και σιγοτραγουδουσα τα λογια κοιτωντας εξω απο το παραθυρο. Σκεφτομουν τη ζωη μας στο Βελγιο, θα ειναι υπεροχη, θα την κανω εγω υπεροχη. Δεν θα αφησω τιποτα και κανεναν να μας την καταστρεψει. Ο.Περικλης θα πηγαινει σε κανονικο σχολειο, εγω θα βρω επιτελους μια δουλεια, ισως και να σπουδασω, αν εχω ευκαιρια. Ο Σον μου κρατουσε σφιχτα το χερι και πραγματικα ενιωθα λιγοτερο ασχημα, καθως αυτη η ηρεμη ατμοσφαιρα με εκανε να ξεχναω τα ασχημα.

Παρκαρε το αμαξι του εξω απο ενα σπιτι, που κρυβοταν πισω απο μια σειρα θεορατων κυπαρισσιων. Αφου βγαλαμε τα πραγματα μας, ο Σον τραβηξε με δυναμη την λευκη καγκελοπορτα και μπηκαμε μεσα. Πραγματικα, ειχα μεινει αναυδη στη θεα αυτου του πανεμορφου σπιτιου. Ειχε μια μεγαλη αυλη, που στολιζοταν απο ενα μικρο ξυλινο τραπεζακι και τεσσερα καφε πουφ, ενω ειχα ενα μικρο συντριβανακι.

Το σπιτι ηταν χτισμενο με λευκη και μπεζ πετρα εξωτερικα, ενω οταν μπηκα μεσα γουρλωσα στην μινιμαλ διακοσμηση του. Τα επιπλα ηταν απλα και λιτα, χωρις υπερβολες, ενω οι τοιχοι ειχαν μια απαλη αποχρωση του γκρι.