Μπάτσοι Γουρούνια!(Ολοκληρωμενη)

Το παρελθον

Τα χειλη του ειναι απαλα και μαλακα με μια ευχαριστη γευση αλκοολ πανω τους. Ξαφνιαστηκα με την απροσδοκητη πραξη του, αλλα τελικα αφεθηκα στη μαγεια της στιγμης που μας κατεκλυε. Οι γλωσσες μας χορευαν ρυθμικα εναν υπεροχο χορο και οταν δαγκωσε απαλα το κατω χειλος μου, ενας ηλεκτρισμος διαπερασε ολο μου το κορμι.

Οι σκεψεις μου ειχαν θολωσει και ο θυμος μου διαλυθηκε σαν καπνος οταν αγγιζε με τα κρυα του δαχτυλα το φλεγομενο προσωπο μου. Ομως δεν επρεπε να τον αφησω να το κανει. Μου χρωσταει αρκετες εξηγησεις και ετσι η λογικη μου λαμβανει δραση. Τραβιεμαι αποτομα απο διπλα του και τον κοιταζω εντονα.

"Συγγνωμη", ψελλισε καθως ετριψε αμηχανα το σβερκο του. Καθαρισε το λαιμο του και απομακρυνθηκε και αυτος.

"Σον, θελω καποιες εξηγησεις και επρεπε να τις εχω παρει απο καιρο", λεω ικετευτικα ενω προσπαθω να βαλω τις ανασες μου σε μια σειρα.

"Ρωτησε με ο,τι θες. Εξαλλου για αυτο ηρθαμε εδω", απανταει αυστηρα πλεον και τοτε καταλαβα οτο γυρισε παλι στον παλιο του εαυτο. Ενα ακομη πραγμα που με εκνευριζει σε αυτον.

"Με τον πατερα μου ποια ηταν η σχεση σας;", ηταν η πρωτη μου ερωτηση και εστρεψα το σωμα μου προς εκεινον καθως περιμενα αγωνιωδως την απαντηση του.

"Ο πατερας σου ηταν παδικος φιλος του δικου μου. Ηταν μαζι στο στρατο και αργοτερα στην αστυνομια. Ηταν οι πιο ικανοι πρακτορες και ειχαν αναλαβει την.υποθεση που εχω αναλαβει εγω τωρα. Να πιασουν αυτην την συμμορια. Εγω ημουν δεκαεννια χρονων οταν τον γνωρισα, νεοσυλλεκτος αστυνομικος και διαδοχος του πατερα μου. Καναμε πολυ καλη παρεα και μου εδινε συμβουλες για τα παντα. Ηταν σαν δευτερος πατερας μου", εξιστορει το παρελθον του με τον πατερα μου και παιρνει μια βαθια ανασα, διακρινοντας ομως μια πικρια στη φωνη του.

"Λιγους μηνες αργοτερα, οταν τελικα τους ανακαλυψαν και τους κυνηγησαν, ο πατερας μου δεχθηκε εναν πυροβολισμο απο τον αρχηγο της συμμοριας, ο οποιος του κοστισε τη ζωη. Και εγω αλλα και ο πατερας σου ημασταν συντετριμμενοι με το γεγονος αυτο και υπηρξε αφορμη να δεθουμε περισσοτερο. Μου σταθηκε και ηταν διπλα μου σε ο,τι τον χρειαζομουν. Του ειμαι ευγνομων", συνεχιζει και βλεπω τα ματια του συννεφιασμενα και βουρκωμενα. Τον αγαπουσε πολυ τον πατερα μου οπως φαινεται.

"Η μητερα μου ηξερε για ολα αυτα;", ρωταω και εκεινος ακουγοντας τη φωνη μου χαμογελαει αχνα.