Μπάτσοι Γουρούνια!(Ολοκληρωμενη)

Γιναμε ενα

Τριγυρνω ασκοπα μεσα στο σπιτι, παρατηρωντας καθε επιπλο και καθε αντικειμενο χωρις λογο. Εχουν περασει τρεις μερες απο τοτε που ελαβα το δωρο του Λουκ και ειμαι κλεισμενη εδω μεσα μαζι με τον Περικλη. Απο τη μια χαιρομαι γιατι ειναι ασφαλες μερος, απο την αλλη ομως θελω να βγω εξω, να τον ψαξω, να τον βρω και να βαλω ενα τελος σε ολο αυτο.

Και δεν εφτανε μονο αυτο, εχω και λιγους πονους στην κοιλια και ανησυχω. Ελπιζω να μην εχει συμβει τιποτα σοβαρο, να ειναι απλα απο το αγχος. Ο γιατρος μου ειπε να χαλαρωνω με οποιο τροπο μπορω, αλλα ειναι αδυνατον οταν ξερω πως ενας σχιζοφρενης με κυνηγα.

Οταν εχει βραδιασει πλεον, καθομουν αναπαυτικα στο σαλονι και εβλεπα μια ρομαντικη ταινια και οπως ειναι φυσικο με ειχαν παρει τα κλαματα. Γενικα δεν συγκινουμουν απο τετοιες βλακειες, αλλα η εγκυμοσυνη με εχει κανει τρομερα ευαισθητη.

Ξαφνικα ακουω κλειδια και σηκωνω το βλεμμα μου στην πορτα. Ο Σον ειχε μπει μεσα, κουρασμενος, με δυο φακελους στα χερια. Δουλευει πολυ την υποθεση και εχει βαλει σκοπο της ζωης του να τον πιασει.

"Γεια", λεει αδιαφορα και αφηνει τους φακελους στον λευκο παγκο της κουζινας.

"Γεια", απαντω και σηκωνομαι ορθια. Τον πλησιαζω και του πιανω το χερι. Εκεινος γυρναει και με κοιταζει εξαθλιωμενα. Ξεφυσω και το χερι μου φευγει απο το δικο του και χαϊδευει στοργικα το προσωπο. Κλεινει τα ματια του σαν να απολαμβανει το αγγιγμα μου και ενα αχαρο χαμογελο εμφανιζεται στα χειλη του. Μακαρι να τον εβλεπα πιο συχνα να χαμογελαει. Εγω φταιω που ειναι σκυθρωπος.

"Ποσο αναγκη το ειχα αυτο", μουρμουριζει και το χερι του τυλιγει τη μεση μου, ενωνοντας τα κορμια μας. Η καρδια μου αρχισε να χτυπαει πιο γρηγορα και το στηθος μου ανεβοκατεβαινε απο τις ακανονοστες ανασες μου.

"Σε θελω", ψιθυρισε κοντα στα χειλη μου και εγω χαμογελασα στα λογια του. Δεν ηταν απαιτητικος ο τροπος που το ειπε, ηταν παρακλητικος, σαν να πονουσε. Δεν εχασα χρονο και αγγιξα τα ποθητα χειλη του. Ξεφυσηξαμε και οι δυο ανακουφισμενοι απο την αισθηση αυτη και εμβαθυναμε το φιλι. Ηταν η λυτρωση μας, η μικρη διαφυγη μας απο καθε δυσκολια. Η σχισμη φωτος στο σκοτος που μας περιεβαλε, το ασφαλες μερος μεσα στον κινδυνο.

Με πηρε απο το χερι και με οδηγησε στο κρεβατι μας. Γονατισε μπροστα μου ηρεμα και αρχισε να με γδυνει σιγα σιγα. Φιλουσε καθε σπιθαμη του κορμιου μου και καθε αγγιγμα του γεννουσε τη φλογα μεσα μου.

Χαϊδευε το σωμα μου, σαν να ηταν κατι πολυτιμο, κατι μοναδικο που τωρα ανακαλυψε. Εγω του χαϊδευα τα μαλλια, απολαμβανοντας ο,τι μου εκανε. Ειχα παραδοθει πληρως σε εκεινον, ημουν υποχειριο του παθους του.

Σηκωνεται και με φιλαει γλυκα στα χειλη και με σπρωχνει απαλα στο στρωμα. Ερχεται απο πανω μου και τα χερια του κανουν μαλαξεις στο στηθος μου τοσο ηδονικες που δεν μπορω να συγκρατησω τους αναστεναγμους μου. Υστερα ταξιδευει αναμεσα στους μηρους μου και βαζει δυο δαχτυλα μεσα μου.

Τοτε τρανταζομαι και αναστεναζω πιο δυνατα, ομως πνιγει τουε ηχους μου με τα φιλια του. Εγω προσπαθω να του βγαλω το παντελονι, μα δεν μπορω να συγκεντρωθω. Αφηνομαι ολοκλητωτικα σε εκεινον και τελικα μπαινει μεσα μου αργα, με απολαυση.

Καναμε ερωτα, ξανα και ξανα ολο το βραδυ, προσκυνοντας τα κορμια ο ενας του αλλου, σαν να ηταν η πρωτη και η τελευταια φορα, σαν να ερχοταν το τελος του κοσμου. Υπηρχε τοση συναισθηματικη φορτιση και αυτος ο ερωτικος ηλεκτρισμος με ανακουφισε αρκετες φορες, τρεμοντας σαν ψαρι εξω απο το νερο απο κατω του.

Τα σωματα μας ενωνονταν μεχρι το χαραμα, οι ψυχες μας εγιναν ενα και τα χειλη μας μαρτυρουσαν με λογια την αγαπη και τον ερωτα. Γιναμε ενα ψυχη τε και σωματι, μια γροθια, ενα σωμα, μια ψυχη.

"Δεν θα σε αφησω ποτε", ειπε ξεψυχισμενος καθως τελειωνε μεσα μου.

"Χαιρομαι, γιατι εχω το παιδι μας μεσα μου", απαντησα ξεφυσωντας χωμενη στο λαιμο του.

Εκεινος με κοιταξε μεσα στα ματια και χαμογελασε πλατια. Με φιλησε απαλα στα χειλη χαϊδεψε την κοιλια μου.

"Σε αγαπω, σας αγαπω", ψιθυρισε και τοτε ο ηλιος ανατειλε φωτιζοντας τα καστανα του ματια, δινοντας μου περισσοτερη ελπιδα.