Μπάτσοι Γουρούνια!(Ολοκληρωμενη)

Σκατα!

Εχω μεινει σαστισμενη να κοιτω τον θανασιμο εχθρο μου και εκεινος απλα εχει απλα ενα αρρωστημενο χαμογελο κολλημενο στα χειλη του και κοιταει ενθουσιασμενος το εσωτερικο του σπιτιου μας. Ο Σον μου κανει νοημα να παω απο πισω του και το κανω με γοργα βηματα.

Θεε μου πως μας βρηκε; Τωρα τι θα κανουμε; Και οι αλλοι σωματοφυλακες τι απεγιναν; Τους σκοτωσε και αυτους;

"Πολυ ωραιο το σπιτακι σας παιδια", αναφωνει τελικα και φερνει το οπλο που πριν λιγο χρησιμοποιησε για να σκοτωσει τον σωματοφυλακα στο στομα του. Ο Σον ξεφυσαει οργισμενος και μου κραταει τοσο σφιχτα το χερι, που νομιζω οτι μου εχει κοπει το αιμα.

"Πως μας βρηκες;", ρωταει απαιτητικα ο Σον και τον βλεπω που χωνει το αλλο του χερι μεσα απο το σακακι του. Μην κανει καμια βλακεια Θεε μου!

"Τοσο καιρο ειμαι εδω, νομιζες πως δεν θα σας ανακαλυπτα; Βλεπεις εχω μαθει απο τον καλυτερο και να κρυβω καλα τα ιχνη μου και να ανακαλυπτω ο,τι κυνηγω", λεει ειρωνικα υποννοωντας τον Σον. Τοτε κανει ενα βημα προς το μερος μας και εμεις αμεσως οπισθοχωρουμε.

"Λοιπον, τι θα λεγατε να κανουμε μια συζητηση πριν σας σφαξω;"ρωταει δηθεν δημοκρατικα και καθεται αναπαυτικα στον καναπε. Εμεις εχουμε μεινει ορθιοι να τον κοιταμε. Δεν προκειται να παιξουμε το παιχνιδι του.

"Απο στιγμη σε στιγμη θα ερθουν και αλλοι, αμφιβαλλω αν θα προλαβεις να κανεις κατι!" ,λεω εγω με σταθερη και σιγουρη φωνη και εκεινος βαζει τα γελια. Γαμωτο τι εχει κανει;

"Γλυκια μου ξαδερφουλα, οι αλλοι τεσσερις βρισκονται εκτος Βελγιου. Ο δικος σου με εχει μαθει να ελεγχω τους ασυρματους και ετσι δεν ηταν τοσο δυσκολο να τους πω πως ο στοχος βρισκεται λιγο πιο εξω απο το Βελγιο", λεει χαλαρα παιζοντας με το περιστροφο του.

"Ομως ας τα αφησουμε αυτα. Ας κανουμε μια μικρη αναδρομη στο παρελθον", αλλαζει θεμα και τοτε σμιγω τα φρυδια προβληματισμενη. Που κολλαει το παρελθον τωρα σε αυτην εδω την περισταση; Ξερω πολυ καλα οτι ο Λαμπρος σκοτωσε την οικογενεια μου και τωρα θελει να καθαρισει και εμενα. Τι εχει αλλαξει;

"Δεν εχουμε να πουμε τιποτα. Σε λιγα λεπτα θα ερθει η αστυνομια και θα μπεις μεσα για παντα!", φωναζει οργισμενος ο Σον και τον βλεπω που εχει κοκκινησει, καθως μερικες φλεβες πεταγονται στον λαιμο του. Τι σκατα συμβαινει; Ειναι σαν να πειραχτηκε που αναφερθηκε στο παρελθον ο Λουκ.

"Γιατι Πετρο να μην μιλησουμε για το παρελθον; Εχεις κατι να κρυψεις; Γιατι χολοσκας;", ρωταει ο Λουκ φανερα ευχαριστημενος με τις αντιδρασεις μας και τωρα ειμαι πολυ περιεργη να δω πως θα εξελιχθει η κατασταση. Ενα ειναι σιγουρο, ή θα πεθανουμε ολοι μαζι ή κανεις.

"Δεν μιλας ετσι;", ξαναρωταει φανερα εκνευρισμενος και τοτε σηκωνεται ορθιος. Αμεσως φοβος με κατεκλυσε και κρυφτηκα καλυτερα πισω απο το μυωδες σωμα του Σον.

"Λοιπον θα μιλησω εγω για σενα. Αμαρυλλις πρεπει να μαθεις τον πραγματικο λογο που θελω να σε σκοτωσω. Ή μαλλον να σας σκοτωσω. Εξαλλου σας το χρωστω, θελω να αναπαυθειτε εν ειρηνη.", ξεκιναει να λεει και τοτε ο Σον βγαζει το οπλο που εκρυβε και σημαδευει τον Λουκ. Σκατα, σκατα!

"Ωπα, αγριεψες Πετρακη; Γιατι φοβασαι αφου στο τελος θα πεθανετε και οι δυο. Λοιπον, που ειχα μεινει. Α ναι, στο οτι ο φιλαρακος σου Αμαρυλλις μαζι με τον αγαπημενο σου πατερουλη σκοτωσαν τη μανα μου", λεει παιχνιδιαρικα και εγω νιωθω οτι χανω τη γη κατω απο τα ποδια μου. Πως ειναι δυνατον; Ο πατερας μου σκοτωσε ανθρωπο;

"Δεν ξερεις τι λες!", φωναζει ο Σον και πλησιαζει τον Λουκ.

"Δεν ξερω ε; Τοτε το οτι πυροβολησες τη μανα μου που ηταν αθωα και ο πατερας της σε καλυψε ειναι αποκυηματα της φαντασιας μου;", φωναζει και αυτος οργισμενος πλεον. Ειμαι τοσο μπερδεμενη γαμωτο, δεν ξερω τι να πιστεψω! Ο Λουκ εχει βασιμα επιχειρηματα, δεν στεκει να με κυνηγαει ετσι ασκοπα χωρις λογο. Και η συμπεριφορα του Σον μαρτυρα οτι αυτο ειναι αληθεια. Ο Σον και ο πατερας μου σκοτωσαν εναν αθωο ανθρωπο.

"Αληθεια ειναι;", ρωταω ψιθυριστα και ο Σον ξεφυσα ηττημενα.

"Και δεν ζητησες ποτε ενα γαμημενο συγγνωμη, δεν προσπαθησες ποτε να δειξεις μετανοια. Ουτε εσυ, ουτε ο κωλογερος. Για αυτο σας αξιζει να πεθανετε", λεει αποφασισμενα και με βουρκωμενα ματια. Γαμωτο, νιωθω τοσο ασχημα για αυτο, η μητερα του πεθανε εξαιτιας του πατερα μου και του Σον. Εχει καποιο δικιο εν μερει να ζητα εκδικηση, ομως πρεπει να επιβιωσουμε. Πρεπει να σωσω το μωρο μου που να παρει!!

"Λουκ, ζητω ειλικρινα συγγνωμη, εστω και τελευταια στιγμη, ημουν μικρος, νεος στο τμημα, αφελης και αυθορμητος. Σε παρακαλω αν θες σκοτωσε εμενα οχι την Αμαρυλλις, ειναι νεα και εχει ολη τη ζωη μπροστα της. Δεν φταιει για τα λαθη μας", εκλιπαρει ο Σον με τρεμαμενη φωνη, καθως εχει συνειδητοποιησει οτι πλησιαζει το τελος. Φαινεται ειλικρινα μετανιωμενος και πρωτη φορα τον βλεπω τοσο ευαλωτο και αδυναμο. Οι τυψεις πρεπει να τον στοιχειωναν ολα αυτα τα χρονια.

"Μην ανησυχεις Σον, δεν χρειαζεται να γινει κατι αλλο. Θα τα κανει ολα η βομβα που εχω τοποθετησει στο σπιτι σας. Ολοι μαζι θα καταστραφουμε", ομολογει ηρεμα και γαληνια και ο Σον γυριζει να με κοιταξει εντρομος.

Σκατα.