Μπάτσοι Γουρούνια!(Ολοκληρωμενη)

Σον, Μπο, Λουκ

Οι δυο τυποι με εχουν αρπαξει απο τα χερια και με πηγαινουν σε ενα αυτοκινητο. Φοβουνται μην αποδρασω για αυτο η λαβη τους ειναι σφιχτη κανοντας το δερμα μου να μελανιαζει.

"Με πονατε γαμωτο", ξεφυσαω οργισμενα και προσπαθω να τους ξεφυγω. Εκεινοι με κρατανε ακινητη και με βαζουν μεσα στο αμαξι.

"Δεν πειραζει, θα ζησεις", λεει εκεινος και καθεται στη θεση του οδηγου. Ειναι τοσο σκληρος και μαλακας. Του ταιριαζει η δουλεια του μπατσου, συμβαδιζουν τα χαρακτηριστικα τους.

"Που παμε;", ρωταω καθως βλεπω οτι οι δρομοι που διασχιζουμε ειναι αγνωστοι για εμενα.

"Στο καταφυγιο μας", λεει ο τυπος στα αριστερα μου. Αυτος φαινεται πιο καλος απο τους αλλους δυο, πιο ευγενικος και ανθρωπινος. Λιγοτερο γουρουνι. Νομιζω οτι τον συμπαθω αυτον.

Flashback.

"Ωστε εισαι δεκαοχτω ε;", ρωταει με ενδιαφερον ο Αρης καθως πινει την τελευταια γουλια απο το ουισκι του. Το μπαρ που εχουμε ερθει ειχει πολυ κοσμο και η μουσικ ειναι πολυ δυνατα, με αποτελεσμα να εχουμε ερθει πολυ κοντα για να ακουει καλυτερα ο ενας τον αλλον. Η κολωνια του τρυπαει μεθυστικα τα ρουθουνια μου και το χαμογελο του με σαγηνευει καθως περναει η ωρα.
"Ναι εσυ;", ρωταω κοντα στο αυτι του και υστερα πινω μια γουλια απο τη βοτκα μου.

"Εικοσιενα. Λοιπον τι λες; Θα ερθεις στην παρεα μας;", ρωταει εχοντας μια δοση ελπιδας στα ματια του και εγω επεξεργαζομαι την απαντηση που θα δωσω.

Για να κανω μια ανασκοπηση. Θα ειμαι εγω με αλλα τρια ατομα, αγνωστα προς εμενα, θα ζουμε σε ενα εγκαταλειλημενο σπιτι και θα κλεβουμε. Βολικο μεν γιατι θα εχω μια στεγη πανω απο το κεφαλι μου και δεν χρειαζεται να συναναστραφω με μαλακες αφεντικα ή εκνευριστικες και κουτσομπολες συναδελφους, επικινδυνο δε γιατι ολο αυτο ειναι παρανομο.

"Ας παει στα κομματια!! Ειμαι μεσα!", αναφωνω και τσουγκριζω το ποτηρι του και εκεινος χαμογελα ευχαριστημενος.

End of flashback.

Τι μαλακιες εκανα τοτε για ενα πιατο φαϊ και ενα σπιτι; Οχι οτι η Ελλη και ο Ηλιας δεν ειναι καλα παιδια, ειναι πολυ καλοι μου φιλοι, αλλα μετα απο τεσσερα χρονια, εξακολουθω να μην αισθανομαι ασφαλεια με τον Αρη. Εχει μπλεξει και εγω δεν ξερω με τι ειδους συμμορια και νιωθω οτι ουτε οι υπολοιποι θα εχουμε καλα ξεμπερδεματα.

Το αμαξι παρκαρει εξω μεσα σε ενα γκαραζ και βγαινουμε εξω. Υπαρχει και εκει εσωτερικη σκαλα και ανεβαινουμε φτανοντας στην κουζινα ενος σπιτιου. Πανω στον παγκο υπαρχουν πολλα χαρτια, ενω ενας υπολογιστης ειναι αναμμενος.

"Εδω θα δουλευουμε", λεει ο τυπος που συμπαθω και μου κανει νοημα να καθισω.

"Θα πρεπει να εισαι κουρασμενη", συνεχιζει και εγω νευω. Πρεπει να μαθω τα ονοματα τους δεν μπορω απλα να ειμαι στην αγνοια.

"Μπορειτε να μου πειτε τα ονοματα σας;", ρωτω καπως διστακτικα και οι τρεις του γελανε ταυτοχρονα. Ειπα κατι αστειο;

"Δεν μπορουμε να διακινδυνεψουμε την ταυτοτητα μας, οποτε θα σου δωσουμε τα παρατσουκλια μας.", εξηγει ο ανδρας που εχω ξανασυναντησει και στριφιγυρνω τα ματια μου. Απλα να συνεννοουμαι θελω, ποσως με ενδιαφερετε.

"Εγω ειμαι ο Σον", λεει εκεινος και σχηματιζεται ενα στραβο χαμογελο στα χειλη μου. Αληθεια τωρα; Σον; Κατι καλυτερο δεν μπορουσε κοτζαμ πρακτορας.

"Εγω ειμαι ο Λουκ", λεει ο τυπος που συμπαθω και κουνω το κεφαλι μου. Ας πουμε αυτο ειναι πιο εξυπνο.

"Και εγω ο Μπο", λεει ο τριτος που ειναι και ο πιο αμετοχος της υποθεσης. Αυτος δεν μιλαει δεν λαλαει, απλα καθεται σε μια γωνια και παιρνει εντολες. Τον λυπαμαι λιγο, μου θυμιζει εμενα στις αρχες της γνωριμιας μου με τον Αρη.

"Ωραια, πηγαινε να κανεις ενα μπανιο τωρα. Εχει πετσετες και τα ρουχα σου ειναι στο δωματιο", λεει ο Μπο και εγω νευω.

Το νερο ειναι πολυ ζεστο και χαλαρωνει τους ταλαιπωρημενους μυες μου. Επισης το αφρολουτρο μυριζει υπεροχα και αποφασιζω να βαλω σχεδον ολο το μπουκαλακι πανω μου, ετσι και αλλιως αυτοι πληρωνουν. Τι με νοιαζει;

Γελαω με τη σκεψη μου και κλεινω τη βρυση. Σκουπιζομαι βιαστικα και τυλιγω μια πετσετα γυρω μου. Τρεχω στο δωματιο μου και την πεταω κατω, αφου πιανω τα καθαρα ρουχα μου.

Τοτε η πορτα ανοιγει διαπλατα και εγω τσιριζω απο την τρομαρα μου, προσπαθωντας να καλυψω τη γυμνια μου. Ο Σον στεκεται μπροστα μου, σαστισμενος να με κοιταζει απο πανω μεχρι κατω και χωρις να μιλαει.

"Πας καλα;", φωναζω ταραγμενη και εκεινος μολις συνειδητοποιει τι εγινε γυρναει αμεσως την πλατη του.

"Συγγνωμη για αυτο. Πρεπει να ξυπνησεις νωρις αυριο, βαλε ξυπνητηρι", λεει ατονα και αδιαφορα και φευγει. Μα καλα τοσο αναισθητος ειναι πια; Ενταξει ανθρωπος ειμαι και εγω, αξιζω καλυτερη συμπεριφορα. Ξεφυσαω αγανακτισμενη και ξαπλωνω στο μαλακο κρεβατι και ο υπνος δεν αργει να με παρει.