The Casanova's Greatest Love

Kabanata LIII

Reason

Hindi ko alam kung tama ba ang ginagawa ko. But it's now or never. It's for Kyle and for the sake of my children. Iyon na lamang ang inisip ko para lang maipagpatuloy ang ginagawa ko.

Mabilis akong nai-connect ng sekretarya ko sa kompanya nila.

"Kung urgent daw po ba?" dungaw ng secretary ko at kita kong hawak niya ba ang telepono. Huminga ako ng malalim bago umiling.

May ka-meet pa daw si Tao sa loob at mukhang seryoso ang usapan. Kaya nangako ang sekretarya niya na tatawag sila pagkatapos.

Pabilis ng pabilis ang tibok ng puso ko. It is the right thing to do, right? Ramdam ko ang pagpapawis ko kahit na naka-air conditioned naman ang office ko. I felt my palm heating, gayundin ang talampakan ko.

I'll give him a month with my kids, like what he wanted in exchange of a favor, an annulment. Hindi ko alam kung bakit kagabi ay hindi ko agad naisip na puwedeng iyon ang hilingin ko!

Sa ganoong paraan, mapapadali ang lahat! Ayun nga lamang at mukhang marami pang proseso ang kakailanganin.

It takes six months or more, before we'll seperate legally. Marami ngang proseso, kailangan namin maipakita na hindi na kami masaya sa kasalan namin. We can say that it was an accident, na hindi naman namin alam na tunay ang pagpapakasal sa amin. Only that... Kris' brother will stained his name because of this. Kris is my friend. Kahit paano naman ay ayaw ko

At ang tunay naman, may permiso ko noon...

Dahil sa lalim ng iniisip ko, noong tumunog ang cellphone ko ay bahagya akong nagulat at napatalon ng bahagya sa swivel chair ko. Hindi ko inakalang ganoon lamang kadali ang meeting nila noong... kliyente nya ba?

I cleared my throat. Mas dumoble ang kaba ko. It's now or never, I chanted! I bit my lip and shakingly answered the call. I coughed a little.

"Hello..." ang malamig niyang boses ang sumalubong sa akin. Kasabay niyon ay ang pag-ihip ng tanghaling hangin. Hindi agad ako nakapagsalita dahil hindi ko agad iyon naproseso.

"Hi, uhm..." I couldn't find a word to say. Kanina ay may pag-eensayo pa akong nalalaman sa aking isip, pero ngayon ay tila naglaho. It's really different when it's actual!

"Sorry. Kung alam ko lang na tinatawag mo ako, sinagot ko kaagad," his voice is so soothing. Hindi iyon nagbago. Wala namang halos nagbago sa kaniya, only that he became more... intense and ruthless looking. Kung manly man ang mukha niya noon, mas lalo ngayon!

"That's... okay,"

Parang gusto kong magmura dahil iyon lamang ang nasabi ko. Kagat-kagat ko ang aking labi, pinipigilan na magmura.

Ilang sandali kami ganoon. Mabuti na lamang at pinaalala niya ang pakay ko. Kung hindi siguro siya nagsalita ah baka mas natameme pa ako doon habang hawak ang cellphone ko. "Do you need... something?" he asked.

"Oh!" I chuckled nervously. What am I doing? I rolled my eyes. Bakit ba kanina pa akong wala sa sarili?

Narinig ko ding tumawa siya sa kabilang linya. Parang peke iyon! He only chuckled to light up the atmosphere, I know.

I straightened up. Mamaya ay may pumasok pa dito, baka hindi ko na uli siya makausap.

"I think I can," Iyon pa lamang ang nasasabi ko pero sobra na akong kinakabahan. I don't even know why I'm nervous and that is what's killing me!