The Casanova's Greatest Love

Kabanata LII

Easy

Hindi agad ako nakapagsalita. Hindi ko din naman alam ang sasabihin ko.

Napakabilis ng pangyayari! Sa loob ng tatlong araw parang ang rami na din agad na nangyari. Pinapasok ko siya sa loob ng bahay namin. Hindi pa rin humuhupa ang kaba ko. Hindi din ako magpapaka-hipokrita. Nagbabalak din ako noon na huwag na iyong sabihin kay Tao, na may anak na kami dahil akala ko ay may pamilya na na binuo nila ni Ayesha. Ni hindi ko alam kung nabalitaan niya din ba na... wala na ang isang anak namin. But maybe... because they said that Ayesha was there when I'm at the hospital, malabo naman sigurong hindi niya iyon nabanggit kay Tao.

Nagtataka din ako kung paanong hindi niya nalaman na may anak siya sa akin. Naguguluhan ako. Hindi ko alam kung ano lamang ang alam niya.

Kagat-labi pa at kita ko ang pagmamakaawa sa kaniyang mga mata, nakita ko na iyon noon... when he tried to explain to me at the yacht. "Please..."

At nagulat ako sa sunod niyang ginawa. He kneeled in front of me. Nakatungo pa siya at kita ko ang patak ng luha niya. Nakaramdam ako ng dumaang sakit sa aking puso pero pinilig ko iyon. Hindi puwede. He can't make me vulnerable again.

"Stand..." tumigil siya sa paghikbi pero kita ko pa'rin ang pagtaas-baba ng balikat niya, senyales na umiiyak pa'rin siya.

Siguro nga ay mali din ako sa parteng hindi ko sinabi agad sa kaniya ang tungkol sa mga anak ko. I didn't grabbed the chance to talk about it in Jessa and Chen's wedding venue. I can easily said that we need to talk, tutal ay nagkakita na din sila ng mga anak namin. But, it's not easy as it seems. Sa isip ko lamang madali, hindi ko iyon magawa ng totohanan.

I'm just protecting my children and it all came in a sudden. Kamakailan ko lang naalala ang lahat at pinoproseso pa kaya wala akong maayos na aksiyon.

"W-where are... they?" tanong niya, patuloy na nakatungo.

I sighed deeply, he looked at me while doing that. I'm avoiding to burst out my anger. Ayokong may mapagsisihan ako. Kailangan kong maging kalmado para malaman kung ano ang magiging sunod na hakbang ko.

"You... investigated my children without asking... me?" I'm trying to be calm but my emotions are telling me not to. Sa ginawa nilang iyon sa akin, hindi ko alam kung kailan ko sila mapapatawad o kung mapapatawad ko ba talaga sila.

Nakatungo pa'rin siya. Alam na mali nga ang ginawa niya. Ramdam ko ang panginginig ng labi at kamay ko sa galit. "I'm sorry..."

Hindi agad ako nagsalita. I'm too tired. Kung ang bungad sa umaga ko kanina ay ang panloloko nilang lahat sa akin, ito naman ngayon ang kaganapan bago ako matulog at magpahinga. "You should've... asked me," I said in a little voice.

He looked at me in the eye. I hate to saw the pain in his eyes. Ano? Nasasaktan siya? Paano naman ako? Am I not hurt for my children... and for myself? Am I not allowed to grieve for what I've lost? I lost my everything, my child...

I'm starting to think that maybe... maybe no one can understand me. In the end, I only have myself.

"Would you tell me?" he asked.

I was stunned at his answer. May tama naman siya. Hindi ko rin naman talaga alam kung ano ang gagawin ko kung tinanong niya ako noong gabing iyon. But, surely we can both talk about... these things. I think so...

I'm not that selfish.

"DNA Testing takes five to seven days. ang pinakamadali na ay two to three days. Paano mo napabilis ang proseso?" I asked him.

Pumunta ako sa dining. Sinasabi ko nga kanina na hindi naman ganoon kalakihan ang aming bahay lalo na kung ikukumpara sa mansyon nina Mama at Papa. I just want it simple. Pero kapag lumaki na ang mga anak ko, I should renovate this house.