Behind her MASK

Chapter 50

MASCA's POV

I slowly opened my eyes and what I see is all white ceiling. Oh! I remember, I got into an accident and maybe by this time he already know my real identity.

Mas nilakihan ko pa ang pagdilat ng mata ko.  Puti. Tss. Nakakabaliw ang kulay puti, parang nasa mental hospital kasi puro puti ang makikita mo. I prefer black. Nang tuluyan na akong napadilat, I feel suffocated. Damn!

Tiningnan ko ang paligid.

Kaya pala parang 'di ako makahinga kasi napapalibutan nila ako.

My gangmates.

My co-agent.

My other family.

"What are you all doing here?" I told them while forcing myself to sit properly in this bed. Damn! Ayoko talaga ng mga IV na'to!

"Masca, be careful." akmang dadaluhan ako ni W.D pero pinigilan ko siya.

"Stop it. I don't need anyone's help. Hindi ako baldado."

Alam kong nagulat sila pero sanay na sila sa akin. Kaya lang mas nagulat ako nang maramdaman ko ang mask sa mukha ko. Napakunot-noo ako.

"What's this? Why am I still wearing this mask?"

"Kasi dyan ka namin kilala, sa maskarang 'yan. So we prefer to wear that to you." P.D answered.

Medyo nabigla ako sa sinabi niya pero agad ko yung tinago.

"Tss. What's the use? Alam kong alam niyo na."

Walang ni-isa sa kanilang nagsalita.

"Where is he?" I asked them and I know na kilala nila ang tinutukoy ko.

"Pinauwi muna namin. Mukha na kasi siyang zombie. Ilang araw din siyang nagbantay dito. You've been sleeping for 3 days already." R.D  said.

I looked at him at tumango siya. In that way, nagkaintindihan na kami. Tatlong araw na pala akong walang malay.

"Mabuti naman. Pwede bang iwan niyo muna kami ni R.D? We'll talk."

Tumango silang lahat at isa-isang lumabas ng kwarto. Nang masiguro kong dalawa na lang kami ay tinawag ko siya.

"Drew..."

Tama kayo ng basa. Red Death and Drew are only one person. Kaya alam niya lahat-lahat. Mahirap din ang ginawa naming pagpapanggap lalo na sa akin na maya't-mayang nag-iiba ng katauhan. Alam ko ring AKO ang babaeng tinutukoy niya dahil alam kong may gusto siya sa akin. Kita ko yun sa mga mata niya pero ipinagsawalang-bahala ko yun kasi ayokong masira ang pagkakaibigan namin. He's a bestfriend to me. Siya at si Shyra.

"I'm ready." panimula ko.

"Are you sure? Malaking responsibilidad ang haharapin mo."

"I know. Kaya nga sisimulan ko na. I don't want to waste all my efforts. Marami na akong sinakripisyo at sinugal---"

"---at sinuko mo SIYA." putol niya sa sinabi ko.

Napakuyom ako. Hanggang ngayon nasasaktan pa rin ako. Damn!

"Ayoko lang ng alalahanin." pagdadahilan ko.

He just sighed and says nothing.

"Prepare my things. I'll be leaving." basag ko sa katahimikan na bumabalot sa amin. Napatingin siya sa'kin na may pagtataka sa mukha.

"W-when?"

"Ngayon. And I'll be needing your help."

************************************

CONS' POV

Tulala lang ako sa mga nangyari. How could that happen? Bakit hindi ko man lang nahalata? Tinitigan ko lang si Ynna na nakahiga sa hospital bed. 3 days na siyang tulog pati marami akong gustong malaman. Bakit niya tinago ito?

Naalala ko nang naitanong ko rin sa sarili ko na kung bakit sa tuwing wala si Ynna ay si Ella ang nakikita ko. Shit! Marunong din siyang gumamit ng baril. Alam kong drag racer siya pero muntikan na siya nung araw na yun! Nung time na sinuntok niya ang pader nung pinagtanggol niya si Shyra. Ano pa ba talaga ang hindi ko pa alam sa kanya?

Alam na rin nila tita ang nangyari. Actually pumunta na sila rito pero wala pang malay sa Ynna that time and until now.

Habang nakatulala ako sa mukha niya nakaramdam ako ng gutom so I decided to buy foods. I kissed her forehead and bid goodbye but surely I'll be back.

Nakapamulsa akong lumabas at nagulat ako kung sino ang paparating. Alam na pala niya ang nangyari.

"Drew..." tawag ko sa kanya.

We stared each other na parang pinag-aaralan ang bawat isa pero iniwas ko ang mata ko sa kanya sa halip ay tiningnan ko ang mga kasama niya. Napakunot-noo ako. Hindi ko sila kilala. Do they know Ynna?

"How is she?" basag ni Drew sa katahimikan.

I sighed.

"Tulog pa rin siya hanggang ngayon, mga tatlong araw na din."

Napatango siya at dahan-dahan lumapit sa akin.

"Pahinga ka muna. Kami muna bahala sa kanya. Mukha ka ng zombie."

"Aba't---"

Sasagot pa sana ako pero napatigil ako sa sinabi niya.

"---baka kasi bumibigay ka sa mga maaaring mangyari." then he tapped my shoulder at nilagpasan ako pati ng mga kasama niya na hindi naman umimik kanina.

I was left there dumbfounded. Gusto ko siyang tanungin kung ano ang ibig niyang sabihin. Kumulo ang tiyan ko kaya nagpasya na lang akong umalis para kumain.

************************************

Binilisan ko talaga ang pagkain ko, hindi na rin ako umuwi ng bahay. Gusto ko ako ang unang makita ni Ynna kung sakaling magising man siya ngayon.

Lakad-takbo ang ginawa ko papunta sa kwarto niya. Ang laki pa ng ngiti ko ng hawakan ko ang door knob. Binuksan ko ang pintuan pero nawalang bigla ang kaninang ngiti na nakapaskil sa aking mukha. Ang tahimik, ni walang bakas na may nakahiga sa kama. Walang tao. Yan ang bumungad sa akin.

Nanlaki ang mata ko nang mapagtanto kung ano ang nangyayari. Nawawala si Ynna! Damn it! I immediately run towards the information counter.

"Miss where's the patient in room 702?"

Napatitig pa sakin na parang nagtataka ang nurse.

"Ano?! Titingnan mo na lang ba ako?! Answer my fucking question!!" sigaw ko sa kanya kaya napatalon siya sa gulat.

"A-ah s-sir kasi kakadischarge lang ng pasyente kanina..."

"WHAT?! FUCK!"

Napahampas pa ako sa counter. Fuck! Asan siya?! Tumakbo ako pabalik sa room niya at parang tangang umaasa na makikita ko ulit siya dun. I roam around the room. I shout her name pero wala. Nararamdaman ko ang luhang nagbabadyang tutulo pero pinigilan ko when something caught my attention.

Lumapit ako run.

Sa kamang hinigaan niya ng tatlong araw.

A piece of paper.

One ipad.

And a red rose.

I opened the paper at parang may sariling buhay ang mga luha ko na kusa na lang bumagsak. Nakakabakla man pero nasasaktan ako.

Binasa ko ang nakasulat sa nakatuping papel.

'A letter to my beloved man..'