Live to never die

Vlammende pijn

De man met de metalen arm sleurde me mee voorbij het veld het bos in. Alle soldaten waren weg gelopen behalve die ene die zo had lopen schreeuwen. Die stond daar maar en keek ons verdwaasd na. "Hou je stil!" Siste robotarm. "Tenminste als je niet weer terug wil naar die gevangenis, je weet wel die ene die nu ontploft." De stem klonk kil. Hij had gelijk want meteen daarna ontplofte alles wat nog niet ontploft was. De klap was enorm en ik hoorde niets meer dan gepiep. Soldaten rende terug naar het gebouw. Robotarm begon te rennen en trok mij met gemak mee, hij riep iets naar me, maar ik verstond het niet. Toen ging alles opeens in slow motion. Er kwam een gigantische windvlaag en alle bomen en planten werden met een verschrikkelijke kracht neergeslagen. Robotarm bleef, wonder boven wonder, overeind en hij bleef rennen. Na de gigantische windstoot kwam het vuur. Een reusachtige muur van vuur kwam op ons af. Alles op zijn weg werd platgebrand. Het gepiep begon weer uit mijn oren te verdwijnen en ik kon weer steeds meer horen. Ik hoorde het geraas van de wind en het geknetter van het vuur, maar het ergste waren de stemmen, de schreeuwende stemmen van mannen die levend verbranden in het vuur. En plotseling hoorde ik door het schreeuwen van die mannen heen het gehuil van een peuter. Op de leeftijd die ik toen had kwam dat niet zo heel hard aan, maar toen ik er later aan terugdacht was dat het verschrikkelijkste van alles. Ik voelde het vuur al schroeien toen robotarm riep dat ik op de grond moest gaan liggen. Het klonk vreemd in slow motion maar omdat alles zo langzaam ging kon ik wel op tijd gaan liggen. Terwijl robotarm beschermend om mij heen zit, voel ik een verschrikkelijke hitte aan mij schroeien, ik schreeuw het uit van de pijn. En langzaam terwijl ik de pijn alleen maar erger voel worden, werd het langzaam zwart voor mijn ogen en dat was niet van de rook...