Live to never die

Schotwond, nee wacht, WTF!!!

Ik zak in elkaar terwijl er een verschrikkelijke scheut van pijn door mijn enkel gaat. Ik keek naar mijn enkel en zag dat de kogel er dwars doorheen was gegaan. "Au!" Riep ik boos en ik probeerde op te staan, maar ik viel weer terug. Urg stom jong. Dat was een geluks schot. Het was niet eerlijk. Een grote schotwond in mijn enkel, nee wacht, WTF!!!!! Gebeurde dat nou echt! Het gat was weg, ik zag het gewoon dichtgaan, alleen aan het gat in mijn schoen was te zien dat het er ooit gezeten had. Hoe was dit mogelijk. "Jij zal leven om nooit te sterven." Klonk de stem in mijn hoofd opnieuw. "keet!" Riep robotarm. "Wij moeten de jongste afvoeren, ga jij achter die ander aan?" "Ik ben al onderweg." Zei ik nog altijd verdwaasd. Toen ik opstond merkte ik niet eens dat ik nog geen vijf minuten geleden in mijn enkel was geschoten. Ik schudde het van me af en rende in de richting waar de jongen was verdwenen.

Ik hoefde maar een klein stukje te rennen voor ik hem weer gevonden had. Hij rende alleen maar rechtdoor over een rechte weg. Het probleem was echter niet om hem te vinden, nee het probleem was hem op te pakken. Het was druk op de straat. Ik probeerde me door door mensenmassa heen te wringen. In een bos of een veld of op een verlaten basis had ik die jongen nu zeker al ingehaald, maar hier, hier was ik niet op getraind. Wacht, daarboven was het rustig, bovenop de daken. Ik keek om me heen en zag aan de zijkant een brandtrap. Snel klom ik omhoog en trok ik mezelf het laatste stukje omhoog het dak op. Ik begon weer te rennen. Veel harder dit keer. Ik sprong over een steegje naar een ander dak. Al snel had ik de jongen ingehaald. Ik stopte om te zien hoe de jongen een trein station binnen liep. Shit daar kan ik hem nooit terug vinden. Snel rende ik naar de rand van het het dak en sprong naar beneden. Ik lande met een nette rol recht voor de ingang van het station. Ik rende naar binnen en keek om me heen, maar ik kon hem nergens meer vinden...