Live to never die

Leven en zien sterven

het witte licht begon te flikkeren en Death vervaagde. Mijn bewust zijn kwam al snel weer terug en ik lag weer op de grond in het bos, tussen een boom en een uitgebrand en kapot busje in. Jammer genoeg kwam ook het gevoel weer terug in mijn lichaam. Ik kreunde zachtjes en keek of ik onder het busje vandaan kon kruipen. Het lukte niet, dus ik zette een hand tegen het busje aan. Ik duwde het met weinig moeite omhoog en kroop eronderuit. Ik kon mijn benen wel weer voelen en de pijn trok alweer weg, gelukkig maar. Toen ik weer overeind stond zag ik hoe erg het busje eruit zag. Ik vermoede dat er iets aan de onderkant van de bus was ontploft, want die was het ergste beschadigd en meer zwartgeblakerd dan de rest van het busje. Ik hoorde de vlammen knetteren en spitste mijn oren om te luisteren of ik nog iemand hoorde ademen of een hartslag hoorde in het busje. Ik hoorde maar Eén hartslag en Eén schurende ademhaling. Het kwam van de achterbank. Alice. Ze leeft nog! Hoe is dat mogelijk?! Snel rende ik er naartoe. Het busje, dat op de zijkant lag, lag half over haar heen waardoor ze maar met moeite kon ademen. "Keet, je... Je moet zelf... Zelf veder... Reizen." Bracht Alice met moeite uit. "Sssh, blijf liggen ik haal hulp en haal dat busje van je af." "Nee... Het heeft... Geen." Ze stopte en sloot haar ogen. Ik dacht dat ze was, toen ze weer begon te praten. "Geen zin meer." Nee! Ik wist niet waarom, maar ik mocht haar. Ze kon niet nu al dood gaan. Er kwamen tranen in mijn ogen. "Nee, niet dood gaan." Zei ik. "Ga... Ga hierheen." Ze duwde een briefje in mijn hand. Er stonden coördinaten, een code en een stuk tekst op. Ze gaf me ook een envelop. "Lees... Deze brief... Pas op je... Je achttiende... Verjaardag. keet?" ze ademde zwaar en moeilijk. "Ja" Mijn stem trilde. "Ik... ik hou van je... net als je vader..." Met deze woorden waar ik niks van begreep, blies ze haar laatste trillende adem uit. Haar ogen waren nog open en staarde naar de lucht. De pijn op haar gezicht brak mijn hart en voor het eerst besefte ik wat ik allemaal voor verschrikkelijke dingen had gedaan. Terwijl ik haar ogen sloot stroomde de tranen over mijn wangen. Waarom deed het z'n pijn? Ik kende haar net een paar minuten. Mijn ademhaling stokte en huilend liet ik me op mijn zij vallen, om mezelf in slaap te huilen en weer die droom te dromen met Alice als de vrouw die die verschrikkelijke woorden zij: "Jij zult leven om nooit te sterven..." 

dit is het einde van Keet's verleden(vandaar het lang hoofdstuk) in de rest van het verhaal zullen nog wel flashbacks zijn die alles uitleggen en vertellen wat er allemaal gebeurt is. we gaan nu weer terug naar de speeltuin bye bye