Live to never die

Central Park

Eenmaal in Central Park begin ik te rennen. Ik ren mijn vaste ronde: langs de buitenste rand helemaal rond, dan midden door de breedte oversteken en nog een keer de andere kant rond en in de lengte midden oversteken voor een laatste rondje. Ik hou van Central park, het is de enige plek in heel New York waar je echt tot rust kan komen. Halverwege mijn eerste rondje kom ik een jongen tegen wiens gezicht de rest van mijn route maar niet uit mijn hoofd wil gaan. Hij had half lang bruin haar en blauwe ogen en is best wel knap, maar dat is het niet, ik kom in Central Park genoeg knappe jongens met bruin haar en blauwe ogen tegen. Nee, hij komt me ergens bekent voor. Ik heb hem al eens eerder ontmoet, ik weet het zeker. Ik weet alleen niet meer waar. Ik kom hem nog een paar keer tegen en zie dat hij met zijn hond aan het wandelen is, een zwarte grote hond, ik heb geen idee wat voor ras. Rakker reageert wel raar op zijn hond, hij blijft er steeds naar blaffen. Normaal doet hij dat nooit. Na een half uur rennen ben ik rond en Rakker is bekaf. Ik niet, nog niet. "Kom Rakker we gaan nog even in het park zitten." Rustig lopen we naar een grote open plek. Het is mooi weer dus er zitten nogal veel mensen. Ik zoek een plekje aan het water en ga zitten. Rakker laat zich plat onderuit zakken. Ik hoor overal voetstappen, maar een paar loopt recht op mij af. Ik voel de ogen in mijn rug boren. Er komt iemand op mij af en niet toevallig...