Live to never die

Streetlife bro's

twaalf keer, twaalf keer ben ik onderweg bijgekomen en twaalf keer hebben ze me opnieuw neergeslagen. En dat noemen zich helden! Nu zit ik in een soort verhoor kamer en ik denk aan de droom, of beter gezegd de herinnering die ik steeds had terwijl ik out was. Het was drie maanden geleden toen Moon mijn vriendin is geworden en mij aanviel met die robot ananas van haar.

Ik liep door de stad heen op zoek naar een nieuwe plek om te wonen, toen ik het steegje zag. Hmmm misschien een idee. Het is niet perfect, maar ja dat was die kinderboerderij in Orlando ook niet. Het viel te proberen. Ik liep het steegje in. Plotseling hoorde ik iemand ademen. Er stond daar iemand. Ik pakte mijn klap mes, die niet veel groter was dan de helft van mijn onder arm. Klein, maar vlijmscherp en goed verborgen onder mijn arm. Langzaam liep ik veder. "Au." Er kwam iets hards tegen mijn rug, achteraf had ik het horen aankomen, maar ik was te geconcentreerd geweest op de ademhaling van een meisje van mijn leeftijd achter de container. Ik draaide me om en zag een ananas met een boos gezicht en armen en benen. What the hell. Oh wacht toen zag ik het, het was een apparaat, een robot. Maar nog steeds wel raar dat ik werd aangevallen door een robot ananas. Ik draaide me weer om en liep door naar de container. Achter me hoorde ik de ananas naar me toe rollen. Ik trapte naar achter. De ananas rolde weer weg. "Hey." Riep ik. "Wie is daar?" "Niemand." Inderdaad een meisje. "Niemand reageert meestal niet en haalt over het algemeen ook geen adem." Ik hoop dat ze zo wat ontspant. "Wat doe jij in mijn steegje?" Haar steegje? Wacht. "Je woont hier?" Vroeg ik verbaasd. "Dat is geen antwoord op mijn vraag." Argh en dat was geen antwoord op mijn vraag, maar ik hield mijn mond. "Ja ik woon hier." Zucht het meisje. "Wat doe je hier." "Ik ben op zoek naar een woonplaats, maar blijkbaar is het hier vol, met een meisje en een robot ananas, daar pas ik niet meer bij dus ik zoek wel veder. Ik ben Keet trouwens." "Moon" zei ze terwijl ze achter de container vandaan kwam en mij de hand schudde. Wat een rare naam Moon. Nou ja daar had ik niets mee te maken. "Hey weet jij hier in de buurt toevallig nog een plek waar ik snachts rustig kan slapen, zonder weggestuurd te worden of wakker gemaakt door lawaai." "hmmm." Ze dacht na. "Misschien wel ja, een speeltuin aan de rand van de stad, overdag komen er een hoop kinderen, maar snachts is hij eigenlijk altijd verlaten." " Oke, dan ga ik daarheen, kom vooral eens langs, zolang he ananas me maar niet aanvalt." Ik zwaaide terwijl ik het steegje weer uitliep. Moons hartslag was rustig, ze was oprecht geweest. Ik kon haar vertrouwen. Later was ze nog regelmatig langsgekomen en we werden al snel goede vrienden. Wij waren de streetlife bro's. Ik besef me nu ook waar die ananas vandaan kwam en wie dat meisje was. Plotseling hoor ik gekraak en de duur gaat Open...