Live to never die

Mijn eerste missie

De volgende ochtend staan we al heel vroeg bij de oude basis, of wat daar na de ontploffingen van over is. Het verbaasd me nu nog hoe de zware en streng trainingen mij zo snel veranderd hebben. Nog geen jaar geleden had ik hier voorzichtig tussen de ledematen doorgelopen. Nu liep ik hier zelfverzekerd en zonder twijfel. Ik stapte zomaar op de botten en stukken rottend vlees die nooit waren opgeruimd. Het bos herstelde zich wel snel, overal begonnen nieuwe bomen en varens te groeien. We hadden net de missie gekregen. Tenminste robotarm had de missie gekregen. Hij was meteen heel serieus geworden en had zijn masker en bril opgezet. Een heel team soldaten net zoals die mij gevangen hadden genomen verzamelde zich bij ons. "Er zijn twee jongens en die moeten wij te pakken krijgen. Levend." Had robotarm gezegd. Ik antwoordde niet en volgde de soldaten een busje in.

We staan voor het huis en ik moet de deur bewaken terwijl de andere het huis binnenvallen en de ramen bewaken. Binnen hoor ik een hoop gerommel en daarna geweerschoten. Ik blijf staan en beweeg me niet, dat kunnen ze vast horen. Ik hoor iemand vanaf een van de ramen naar beneden springen en naar mijn toe komen rennen. "We gaan naar binnen." Fluistert hij. "Wij gaan boven door de ramen en jij hier door de deur" ehhh wacht eens even toen straks moest iemand de deur bewaken en nou ineens niet meer. Na ja, het zal wel. En ik trap de deur in. Plotseling gaat alles weer langzaam. Er stond een jongen voor me van mijn leeftijd. Hij heeft een geweer in zijn hand. Ik ga met mijn hand naar mijn rug, waar mijn geweer hangt. Nog voor de deur Open was had de jongen al geschoten. Het was meer een schrik reactie geweest dan een bewust goed gemikt schot, maar de kogel raakte zijn doel...