Live to never die

"waarom krijg ik nou nooit eens rust"

we lopen samen door het park en komen een meisje tegen dat aan het joggen is. Jaydens honden springen speels en wild tegen haar op."Jongens!" Roept Jayden. Rakker is ook aan het springen maar die doet toch geen kwaad. "Gaat het?" Vraag ik het meisje. "Ja hoor, ik ben het wel gewend." "Oh heb je ook een hond?" Vraag ik haar. "Nee niet meer. Ik had ook een husky." Jayden kijkt op zijn mobiel. Ik kijk hoe laat het is op mijn lenzen. Het is al best laat, ik wil niet te laat zijn voor het eten. "Keet, we moeten gaan." "Wil je meelopen?" Vraag ik aan het meisje. "Oh ja, tuurlijk." Zegt ze. "Ik ben Jayden en dit is Keet." Stelt Jayden ons voor. "Kenza." Zegt het meisje alleen maar en in stilte lopen we terug naar de Avenger tower. "Hier moeten we zijn." Zeg ik als we bij de ingang staan. "Oh oké, tot ziens." Zegt Kenza. Ze klinkt teleurgesteld, zou dat door ons komen. Ik kan nog wel even bij haar blijven. "Jayden, breng jij de honden naar boven?" Dan kan ik nog even met Kenza praten, denk ik erachteraan. "Is goed, dan ben ik zo weer terug." Ik geef hem Rakkers riem en hij loopt naar Binnen. "Kom je hier uit de buurt? Ik heb je hier namelijk nog nooit gezien." Ik ken de helft van de mensen in New York bij naam en bijna iedereen bij gezicht, maar ik heb Kenza nog nooit eerder gezien. "Nou nee... Euhm..." Ze wordt wel erg zenuwachtig, dat hoeft toch niet voor z'n vraag. Ze kijkt angstig. Er loopt een rilling over mijn rug. Er klopt iets niet. Ik heb het idee dat er dadelijk iets mis zal gaan. En goed mis ook. Ik kijk om me heen of ik iets of iemand zie, maar de straat is leeg. Te leeg. We zijn midden in New York en er is geen auto te bekennen. "Ik woon hier dicht in de buurt." Zegt Kenza alsnog als antwoord op mijn vraag. Ze kijkt geschrokken. "Bukken!" Roept ze plotseling geschrokken. Alles gaat voor mij weer in slow motion. Ik zie haar arm op mijn gezicht afkomen en duik snel weg. Ik voel een vuist door mijn haren suizen. "What the fuck..." Het klinkt beangstigend rustig voor iemand die net uit het niets is aangevallen. "Sorry ik had dit eerder moeten vertellen...ik heb een soort van twee persoonlijkheden..." Oké dit word steeds vreemder en vreemder en ik dacht dat ik wel wat gewent was? Ik schrik op uit mijn gedachten. Te laat zie en voel ik dat ze me onderuit trapt. "SORRY!" roept ze meteen. "Maakt niet uit jij kunt er niks aan doen." Ik moet mijn best doen om mijn eigen woede onder controle te houden. "Waarom krijg ik nou nooit eens rust." Mompel ik er zachtjes achteraan. Ik kijk Kenza aan en zie in haar gezicht niet langer dat vriendelijke meisje...