Live to never die

IK ben anders, niet mijn leven.

shit. Ik had dus gelijk. Hier was ik al bang voor geweest. Hij had het geweten, robotarm wist het en ik ook. "Dus je Wilt een zeven jarig kind een groep Super soldaten onder controle laten houden?" Mijn stem klonk verrassend kalm. "Wij weten dat jij dit aankan. Daarbij is het niet de bedoeling dat je meteen binnenkomt en een soort bewaker, waar ze verplicht naar moeten luisteren, wordt. Het is de bedoeling dat je hen begrijpt en dat laat zien en zo hun respect verdient zodat je op die manier zelf het leiderschap op je kan nemen, zonder dat ze in protest raken." "Dus je wil dat ik als met mijn leeftijd de leider wordt over een groep volwassene en je verwacht dat dat goed gaat?" Het kwam er spottender uit dan mijn bedoeling was. "Je hebt gelijk het zal heel wat moeite kosten, maar je hoeft niet het volledige leiderschap te krijgen, als je maar genoeg respect krijgt zodat ze naar je luisteren." "En waarom ik. Waarom denken jullie dat ik wel genoeg respect krijg wat andere niet krijgen." Het bleef even stil. "Omdat" Begon ze weer aarzelend. "Omdat jij iets hebt wat andere niet hebben. Ik weet niet of het je al is opgevallen, maar jij bent met je zeven jaar sterker dan de meeste volwassen en volledig getrainde soldaten. Daarbij zijn er nog wel meer dingen speciaal aan jouw. Je herinnerd je dat die jongen je door je enkel schoot, toch?" "Ja dat kan ik moeilijk al vergeten zijn, maar het is weg, ik dacht dat ik het Me verbeelde." "Nee Keet, dat was echt en het zou nog lang niet genezen zijn bij een normaal mens. En als die jongen de tijd had genomen om te richten, had hij jouw nooit kunnen raken, dan was jij hem te snel af geweest. Dat hij je raakte was puur geluk Keet. Jij bent speciaal. Jij hebt meer kracht in je kleine teen dan Tony Stark in zijn hele lichaam." Ik realiseerde me dat ze gelijk had. Al die tijd had ik gedacht dat ik gewoon meisje was met een bijzonder leven. Dat was al die tijd juist omgekeerd geweest. Ik was een bijzonder meisje in een gewone wereld. En ik wist niet of bijzonder hier iets goeds betekende. Voor ik tijd had om er echt over na te denken, klonk er een luide knal en voor ik het wist ging alles weer in slow motion en vloog het busje door de lucht en over de kop...