Live to never die

Flowerpower

Als ik voor de basis sta zie ik iets vreemds. In een scheur in asfalt recht voor de deur staat een enkel bloemetje, eenzaam in de zwarte harde wereld staat een klein zacht vergeet-mij-nietje. Ik glimlach en herinner me hoe sterk bloemen kunnen zijn. Dat heeft Sky mij laten zien. Vooral als ze heel blij was. Zoals twaalf jaar geleden toen we samen in het bos waren.

flashback:

Sky huppelde vrolijk voor mij uit, terwijl ik achter haar aan rende om haar bij te houden. Ze kwam hier al jaren en was hier opgegroeid, maar als ik haar kwijt zou zijn geraakt, zou ik meteen verdwaald zijn. Gelukkig is dat nooit gebeurd. Ik rende door en struikelde over een van de bloemen die in haar voet sporen was gegroeid. "Sky wacht even, niet zo snel. Ik ken hier de weg niet." Riep ik terwijl ik al weer opstond. Ze wachtte tot ik weer naast haar stond. Ze lachte, net als altijd. Om haar voeten groeide nog meer bloemen en planten. "Doe het nog eens!" Roep ik enthousiast. Toen was ik nog een vrolijk klein meisje, toen was ik nog niet gebroken. Sky deed wat ik vroeg en liet een grote rozenstruik naast zich groeien, toen de knoppen uitkwamen hadden de rozen allemaal verschillende kleuren. Sommige waren niet groter als het topje van mijn pink en andere waren groter dan een sportschoen van een volwassene. En ze waren allemaal even mooi en perfect. "Ze zien er zo breekbaar en zwak uit." Zei ik tegen Sky. "Nee hoor" riep Sky vrolijk "Kijk maar." En ze liet de rozen struiken om een boom heen groeien en ik kon de lijnen van de struiken zien staan. "Wow." Zei ik verbaasd. Als ik toen had geweten wat er allemaal nog komen ging in mijn leven, was ik nooit zo verbaasd geweest. Daarna gingen we bij de rozen boom, zo noemden wij hem sinds dien, zitten en Sky vertelde me over Engeland. Ze vertelde dat ze er heen zou gaan, als ze oud genoeg was, dat vertelde ze me altijd. En ze zou het waarschijnlijk ook echt doen...