Live to never die

Mensen regen

De hemel was bezaaid met allemaal lichaams delen, die geen van alle meer aan een lichaam vastzaten. Het bloed dat op mijn arm was gevallen was uit de helft van een afgehakt hoofd gekomen, waar de hersenen half uitvielen. Ik sloeg een hand voor mijn mond en deinsde geschrokken achteruit. Ik struikelde over robotarm heen en viel angstig op de grond terwijl de lichaamsdelen overal om me heen op de grond vielen. Ik begon te snikken en sloot mijn ogen, maar het beeld van de met ledenmaten bedekte hemel stond voor eeuwig in mijn geheugen gebrand. "Jij zal leven om nooit te sterven." Klonk de stem van mijn droom door mijn hoofd. Iets maakte dat ik mijn ogen weer opende. Ik wenste dat ik dat niet gedaan had, want ik keek recht in het oog van het halve afgehakte hoofd. Ik probeerde er vandaan te kruipen en zette mijn hand daar bij op een arm neer. Snel trok ik mijn hand weer terug waardoor ik omviel, bovenop een bloederig been. Weer sloot ik mijn ogen toen ik plotseling voelde hoe er een romp bovenop me viel. Ik werd ineens heel misselijk en het werd zwart voor mijn ogen. Ik viel echter niet flauw, want nog altijd hoorde ik het neerploffen van de lichaamsdelen om me heen. Voor altijd zou het geluid van die mensenregen in mijn hoofd klinken. En zo wachtte ik tot het over was.

minuten, uren misschien wel dagen. Ik weet niet meer hoe lang ik daar heb gelegen, luisterend naar het verschrikkelijke geluid van neerploffende lichamen. Pas toen het al een paar minuten stil was besefte ik dat het voorbij was. Ik wou mijn ogen Open doen, maar dat lukte niet. Ik ging met mijn hand omhoog en wreef in mijn oog. Ik voelde er een dikke korst op en herinnerde me weer hoe het zwart was geworden voor mijn ogen en nu pas besefte ik me dat dit niet van de misselijkheid was geweest. Er was bloed in mijn ogen gespetterd, dat nu was gestold. Ik probeerde het er nog een keer uit te wrijven. Dat bezorgde me alleen maar pijn. Ik begon weer te snikken en dat hielp want de tranen spoelde het bloed weer uit mijn ogen. Toen ik ze eindelijk weer kon openen, zag ik alles door een rode waas, een waas die sinds die dag altijd terug kwam in de strijd.