Live to never die

"Het gaat prima... Denk ik"

Ik zit op de bank in de woonkamer, omdat Dawn en Natascha iedereen bij elkaar om een vergadering te houden. We hebben Kenza al bijgepraat over Ultron. Dawn en Natasha staan samen met Kenza voor de groep. Ik kijk Dawn aan en hoop dat ze het begrijpt, ik wil haar nog vertellen wat er in het park is gebeurd. Misschien kan hij ons zelfs helpen. Dawn begint iets te vertellen, het gaat over Kenza, maar ik heb geen idee wat ze precies zegt. Ik heb sowieso geen idee waar ik aan denk. Mijn hoofd is leeg, alles is leeg. "We zijn zusjes." Hoor ik Natasha vaag zeggen, maar ik begrijp de woorden niet. Mijn hoofd loopt vast. Mijn hersenen willen niet meer werken, net als wanneer je s'ochtends wakker word, maar je eigenlijk nog half slaapt. Je doet alles wel maar het dringt later pas tot je door wat er eigenlijk is gebeurd als je weer goed wakker bent. Ik kijk doods uit het raam. "wtf is er mis met me?" Fluister ik zachtjes naar Rakker die naast me zit. Bijna iedereen is al weer weg, behalve Steve. Hoelang heb ik uit het raam staan staren? "Keet, is alles oké? Je ziet wel erg bleek." "Ja het gaat prima... Denk ik..." "Denk je?" Nee ik denk dat het niet gaat, maar dat gaat jouw niks aan. "Laat me maar gewoon even zitten." "Misschien moet je maar even naar bed gaan." "Dat is denk ik wel een goed idee." Ik sta op en zie sterretjes voor mijn ogen. Ik voel mezelf terug vallen. "wow, dat ging niet niet helemaal goed." Steve staat gespannen klaar om me op te vangen als ik zou vallen. Plotseling voel ik een stekende pijn in mijn nek. Ik krimp in elkaar en grijp met twee handen naar mijn nek. Ik voel bloed aan mijn handen als ik ze op het begin van mijn nekwervels leg. Ik lig opgerold op de bank. Plotseling word alles weer helder, op een ding na. Ik zie alles door een rode waas en de woede suist door mijn lichaam. Ik voel nog eens goed in mijn nek, er zit iets onder mijn huid! "Keet?" Steve klinkt oprecht bezorgd. Ik heb de neiging zijn kop eraf te rukken en het enige wat mijn woede aanval rustig houd is de verschrikkelijke pijn in mij nek. Rakker springt op mijn schoot en de rode waas trekt weer weg terwijl Rakker mijn gezicht aflikt. Ik probeer de pijn te negeren en op te staan, maar nog voor ik overeind ben word alles zwart voor mijn ogen, terwijl er nog een scheut van pijn door mijn nek gaat...