Live to never die

Een rusteloze nacht

het begon allemaal met die vreemde droom, wacht die kennen jullie al. Alleen werd ik toen wakker toen de vrouw was opgelost in het niets. Toen ik wakker werd lag ik weer gewoon om mijn kamer. Ik huilde en nog geen minuut later kwam mijn moeder binnen. "wat is er keety?" Haar stem klonk vriendelijk en liefkozend. "had je weer een nachtmerrie." Het was niet echt een vraag, ze wist dat het een nachtmerrie was, dit was al de derde keer dat ik deze droom had en alle keren waren vannacht geweest. Mijn moeder kwam naast me op mijn bed zitten en streek een hand door mijn haren. "Je mag wel bij papa en mij komen liggen als je wil." Ik knikte tussen het snikken door en kwam overeind om achter mama aan de gang op te lopen. Mijn ouders sliepen in de kamer naast de mijnen, dus lag ik al snel weer onder de warme dekens tegen mama aangekropen. Binnen een paar minuten viel ik weer in slaap en was alles weer rustig in mijn dromen. Tot ik de volgende ochtend wakker werd...Ik lag nog steeds tegen mijn moeder aan, alleen er liep iets warms en nats over haar schouder naar mijn hand, ik tilde mijn hand op om te kijken en ik had meteen spijt. Ik had mijn ogen dicht moeten houden, ik had moeten doen alsof ik sliep, dan hadden ze me misschien gewoon meegenomen en dan had ik dit niet hoeven zien, maar nu was het al te laat. Ik zag het bloed aan mijn vingers van mijn hand af druipen en toen ik angstig opkeek naar mijn moeder zag ik een diepe snee in haar keel zitten. Alles zat onder het bloed, zelfs haar blonde lange haren en haar bronskleurige ogen waren nog steeds geopend. Haar huid was lijk bleek. Toen ik mezelf geschrokken achterover van het bed liet vallen zag ik ook mijn vader met een doorgesneden keel en open ogen liggen, wat er al net zo angstaanjagend uitzag als bij mijn moeder. Ik gilde, ik huilde, ik brulde en ik zat daar maar op mijn knieën op de grond niet in staat om op te staan, of ook maar iets wat daarbij in de buurt kwam. Ik denk dat ik daar wel twee uur heb gezeten voordat ik doorhad dat er al die tijd twee mannen bij de deuropening hadden gestaan en, belangrijker nog, nu op mij afkwamen. Ik was nog steeds niet in staat iets anders te doen dan zitten en huilen toen te mij ruw bij mijn bovenarmen pakten en meesleurden de trap af. Ik stribbelde wild tegen, ik wilde niet weg bij mijn ouders en ik wist ook niet waar Jimmy was, mijn 4 jarige broertje. Ik kom hem toch niet ook verloren zijn, nee hij moest nog leven en ik zou hem vinden! Maar ondanks alles hielp het tegenstribbelen maar weinig, al merkte ik tot mijn groote verbazing dat het de twee volgroeiden, sterke en groote mannen wel degelijk moeite kosten om me onder bedwang te houden, maar het maakte niets uit, want zodra we beneden waren sloegen ze me heel hard op mijn hoofd met een koekenpan en het licht ging uit.