Live to never die

Ik zei toch dat ik hem haatte

"Dat kan niet. Dat waren mijn ouders dat zag ik toch zelf." " Keet ik heb wat onderzoek gedaan, dat waren niet jouw biologische ouders." "Dat is niet waar je liegt!" Ik merk dat ik schreeuw. Hoe durft hij te denken dat ze tegen me gelogen hebben. Wat een onzin. Ik voel mijn hoofd bonzen en mijn gedachte vervagen. De woede neemt mijn lichaam over en ik vlieg over de tafel heen en sla Tony in zijn gezicht. Niet hard, tenminste ik hield me nog in, maar Tony's neus begint te bloeden. Ik ga op de tafel staan en trap hem tegen zijn ribben. "Au." Hij probeert terug te slaan maar ik pak zijn vuist en gooi hem over de tafel. Hij klapt hard met zijn rug op de grond. Ik spring hem achterna en begin op hem in te beuken. Hij probeert Me met twee handen van zich af te duwen. Het zinloos, maar toch pak ik hem bij zijn armen vast en knijp ik ze fijn. Hij schreeuwt het uit van de pijn. Als ik hem weer loslaat spring ik op en geef ik hem een trap weer niet erg hard, maar weer begint hij te bloeden, maar nu op zijn arm. Hij komt snel overeind en rent de deur door. Hij gooit hem weer dicht en ik hoor hem in het slot vallen. De woede laait nog hoger op en ik begin tegen de muur te beuken, waardoor die vol komt te zitten met deuken in de vorm van mijn vuisten. Na vijf minuten trekt de woede weg en ik kan weer nadenken. Wat heb ik gedaan? Tony deed niks fout. Hij heeft mij alleen maar verteld wat hij had gevonden. En waarom zou hij daar over liegen. Ik laat mezelf tegen de muur in elkaar zakken en staar naar de tafel die ik heb omgegooid toen ik eraf sprong, en de stoelen die ik in mijn woede aanval door de kleine kamer heb gesmeten. Ik heb spijt van wat ik heb gedaan, maar als ik voetstappen hoor en het slot zich weer ontgrendeld laait de woede ondanks alles weer op en ik spring gevechts klaar weer overeind...