Μια Φωτογραφία μόνο...

κεφάλαιο 6

ΕΛΕΝΑ

Λίγο πριν η κυρία Αννέτα μας αποκαλύψει τι έγραφε το σημείωμα που της είχε αφήσει ο Μάουρο, ένιωσε μια βαθιά συγκίνηση και σταμάτησε. Μας ζήτησε λίγο χρόνο μέχρι να μπορέσει να συνέλθει και φυσικά εμείς την τον δώσαμε. Αφού πληρώσαμε, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και σιγά σιγά επιστρέψαμε στο σπίτι. Η μητέρα μου την βοήθησε να ξαπλώσει και έπειτα την αφήσαμε να ξεκουραστεί. Όταν κατεβήκαμε στο σαλόνι η μαμά μου, μου ζήτησε να της έκανα λίγη παρέα πίνοντας μαζί της ένα καφεδάκι... κοίταξα το ρολόι μου και είδα ότι είχα λίγο χρόνο. Αργότερα είχα ραντεβού με την Αλίκη, είχαμε κανονίσει να βγαίναμε, θα πηγαίναμε σε ένα καινούριο καφέ μπαρ που είχε ανοίξει πρόσφατα. Το συζητούσαμε όλη την εβδομάδα και δεν μπορούσα να της το ακυρώσω.

Η Αλίκη είχε έρθει στο σχολείο τον τελευταίο χρόνο και ήταν πολύ γλυκιά και ευγενική με όλους. Ίσως λίγο περισσότερο διαχυτική, χωρίς να είναι υπερβολική. Με λίγα λόγια θα την χαρακτήριζα την χαρά της ζωής! Είχαμε βγει κάποιες φορές και πάντα περνούσαμε όμορφα. Είχε το χάρισμα να βλέπει στα πράγματα την καλή πλευρά τους ακόμα και αν δεν υπήρχε. Η αισιοδοξία της και η ξεγνοιασιά της σε έκαναν να χαμογελάς όσα προβλήματα και αν είχες στο κεφάλι σου. Όση ώρα απολαμβάναμε το καφεδάκι μας, η μητέρα μου, μου εκμυστηρεύτηκε ότι κάτι είχε καταλάβει τον τελευταίο καιρό... είχε ακούσει την Αννέτα κάποιες φορές να μιλάει στο τηλέφωνο και να ζητάει να μιλήσει σε κάποιον... όσο και αν το συζητήσαμε δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι μπορεί να είχε συμβεί τότε. Το θεωρούσαμε αδύνατο να μην τον είχε αναζητήσει, ήταν μια πολύ δυναμική γυναίκα και δε θα άφηνε το παιδί της να μεγαλώσει μακριά της εκτός και αν συνέβαινε κάτι πολύ σοβαρό. Ανυπομονούσαμε και οι δύο να μάθουμε την συνέχεια και να ακούσουμε τι είχε απογίνει εκείνο το μωρό.

Με την Αλίκη καθόμασταν σε ένα γωνιακό τραπέζι και συζητούσαμε. Είχε μόλις χωρίσει από την τελευταία της σχέση, που είχε κρατήσει σχεδόν δύο μήνες, το θεωρούσε ρεκόρ και μου υποσχέθηκε ότι δεν θα ξανά έμενε με κάποιον τόσο πολύ. Ήθελε να έχει την ανεξαρτησία της και την ησυχία της. Η μουσική δεν ήταν πολύ δυνατή και το περιβάλλον ήταν πολύ ευχάριστο. Εκτός από τα προσωπικά της, μιλήσαμε για το σχολείο και κάποια στιγμή η κουβέντα μας πήγε στον Γιώργο...

«Δεν ξέρω Έλενα τι του έβρισκες! Όλοι λέγαμε ότι του έπεφτες πάρα πολύ! Εσύ είσαι μια κούκλα ενώ εκείνος προσπαθεί με το ζόρι να το παίξει διανοούμενος!»