Μια Φωτογραφία μόνο...

κεφάλαιο 51

ΑΝΤΡΕΑ

Είχε περάσει ήδη μια εβδομάδα από το βράδυ που είχαμε μιλήσει και τώρα πια βρισκόμασταν χωρίς την δικαιολογία του στοιχήματος. Η Έλενα ήταν μια αποκάλυψη... δεν είχε πολύ πείρα αλλά μάθαινε εύκολα και ήταν πρόθυμη να δοκιμάσει καινούρια πράγματα μαζί μου. Το πρωί ερχόταν κανονικά στη δουλειά και με εξαίρεση εκείνη την μέρα, που είχε βγάλει το φόρεμα της για να μου δείξει το εσώρουχο που της είχα αγοράσει... κατά τα άλλα ήταν υποδειγματική υπάλληλος. Το βράδυ όμως, γινόταν μια σέξι γυναίκα έτοιμη για όλα, στα χέρια μου έλιωνε, γινόταν πυλός και την έπλαθα όπως ήθελα... στην αρχή τουλάχιστον. Όσο η νύχτα περνούσε, εκείνη, χορτασμένη και ικανοποιημένη άρχιζε να παίρνει πρωτοβουλίες και με τρέλαινε.

Το πάθος της, μαζί με την διστακτικότητα της, με έφτανε στα όρια μου... μαζί της δεν μπορούσα να φερθώ όπως τόσα χρόνια φερόμουν σε άλλες. Πολλές φορές, την ώρα που βυθιζόμουν βαθιά μέσα της, η ένταση μου ήταν τέτοια που γινόμουν απότομος. Ο ήχος που έκανε το χέρι μου, πάνω στα οπίσθια της με άναβε ακόμα περισσότερο... και η ευχαρίστηση που αντλούσα, με έκανε μερικές φορές, να χάνω τον έλεγχο, με αποτέλεσμα την επόμενη μέρα να κάνουν την εμφάνιση τους πάνω στο λευκό της δέρμα, σημάδια... Δεν μου άρεσε που τα έβλεπα, σιχαινόμουν τον εαυτό μου και σκοτείνιαζα. Δεν ήθελα να την πονάω... δεν ήταν σαν τις άλλες. Εκείνη με είχε διαβεβαιώσει και τις δύο φορές που είχα παραφερθεί ότι δεν ήταν κάτι σοβαρό... εγώ όμως ήξερα ότι ήταν.

Μόλις τελείωσα τα σημερινά ραντεβού επέστρεψα στο γραφείο μου και έκατσα αναπαυτικά μπροστά στον υπολογιστή. Είχα σκοπό την Παρασκευή, να πήγαινα στο Λονδίνο, αλλά τελικά είχα αποφασίσει να το αναβάλω για την επόμενη εβδομάδα. Την ώρα που μιλούσα με την Λουσία στο τηλέφωνο, ο Αντόνιο μπήκε μέσα και κάθισε απέναντι μου. Έπαιζε με το στυλό του και κατάλαβα ότι κάτι ήθελε. Τελείωσα το τηλεφώνημα μου, με την υπόσχεση ότι θα τα λέγαμε από κοντά την επόμενη εβδομάδα και αφού το έκλεισα κοίταξα τον προβληματισμένο κολλητό μου.

«Λέγε τι έγινε...» άφησε το στυλό και με κοίταξε σοβαρά.

«Ακόμα δεν έγινε τίποτα αλλά σίγουρα θα γίνει...» δεν καταλάβαινα τι εννοούσε.

«Μήπως θα ήθελες να με βοηθήσεις λίγο περισσότερο;»

«Λοιπόν... δεν έχω πάει με γυναίκα από την μέρα που έφυγε η Αλίκη και νιώθω ότι θα εκραγώ!» μάλιστα...