Μια Φωτογραφία μόνο...

κεφάλαιο 62

ΑΝΤΡΕΑ

Περίμενα ξαπλωμένος στο κρεβάτι να μου τηλεφωνήσει. Είχε πει ότι θα το έκανε και συνήθως ήταν τυπική. Ασχολιόμουν με κάποιες φωτογραφίες της έκθεσης, κάνοντας μερικές αλλαγές με την βοήθεια του λαπτοπ, συνέχεια κοιτούσα την ώρα και αναρωτιόμουν αν με είχε ξεχάσει τελικά. Θα μπορούσα να την έπαιρνα εγώ, αλλά ήξερα ότι θα ήταν μαζί τους και δεν ήθελα να την φέρω σε δύσκολη θέση. Σίγουρα θα μου μιλούσε στα αγγλικά και θα καταλάβαιναν ότι κάτι συνέβαινε μεταξύ μας.

Είχαν περάσει μόνο λίγες ώρες που ήμασταν χώρια και ήδη μου έλειπε. Ήταν περίεργο αυτό το συναίσθημα, την ήξερα μόνο λίγους μήνες και ένιωθα λες και την γνώριζα χρόνια. Ήταν διαφορετική γυναίκα, ποτέ δεν μου είχε δώσει να καταλάβω ότι ενδιαφερόταν, για την οικονομική μου κατάσταση ή για το όνομα μου. Μόνο για εμένα τον ίδιο... Ίσως όλα αυτά στην αρχή να της φαίνονταν σαν μειονεκτήματα... ψώνιο, αγενή και αντιπαθητικό με έλεγε. Εκείνη μπορεί να μην ήξερε ότι την καταλάβαινα, αλλά πάντα διασκέδαζα όταν την άκουγα να μου τα χώνει στα ελληνικά. Την πρώτη φορά που την είχα αντικρύσει μέσα από την οθόνη, να μιλάει με την Λουσία, αμέσως είχα καταλάβει ότι αυτή η γυναίκα θα έπαιζε σημαντικό ρόλο στη ζωή μου, φυσικά δεν είχα φανταστεί με ποιον τρόπο αλλά να που τώρα, την είχα ακολουθήσει στην Ελλάδα και ήμουν κλεισμένος σε ένα ξενοδοχείο περιμένοντας την να με πάρει ένα τηλέφωνο.

Έκλεισα το λαπτοπ, το άφησα στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι και σηκώθηκα. Φορούσα μόνο ένα σορτς αλλά ένιωθα να ζεσταίνομαι υπερβολικά. Βγήκα στο μπαλκόνι και αμέσως ένιωσα το θαλασσινό αεράκι να με χαϊδεύει, θυμίζοντας μου ότι μπροστά στα πόδια μου έσκαγε το ελαφρύ κύμα προσκαλώντας με να βουτήξω στα πεντακάθαρα νερά. Αν ήταν εδώ μαζί μου σίγουρα θα το έκανα... ξεφύσηξα και κοίταξα για ακόμα μια φορά την οθόνη του κινητού μου. Ήταν πια πολύ αργά, σκέφτηκα ότι μπορεί να την είχε πάρει ο ύπνος... και εκείνη την στιγμή, πριν καλά καλά ολοκληρώσω την σκέψη μου είδα το όνομα της γραμμένο να με καλεί...

«Έλενα;»

«Ναι! Εγώ είμαι και είμαι πολύ πολύ πολύ ευτυχισμένη!» μιλούσε στα ελληνικά και ακουγόταν μεθυσμένη! Για όνομα του Θεού! «Για την ακρίβεια πετάαααω στα σύννεφα!»

«Έλενα που είσαι;» την ρώτησα στα αγγλικά κάνοντας πως δεν καταλάβαινα τίποτα από αυτά που μου έλεγε.