Μια Φωτογραφία μόνο...

κεφάλαιο 60

ΑΝΤΡΕΑ

Η οδήγηση μου ήταν γρήγορη και απότομη. Το πόδι μου δεν έφυγε σχεδόν καθόλου από το γκάζι. Λίγο πριν φτάσω τηλεφώνησα στον Μπρούνο και τον ρώτησα σε πόση ώρα θα έφταναν. Μου απάντησε πως σε πέντε λεπτά θα βρίσκονταν εκεί. Είχα ένα κακό προαίσθημα για όλο αυτό και δεν μπορούσα να καταλάβω τι με είχε πιάσει... πάτησα τέρμα το γκάζι και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι δεν ήθελα τον Άλεξ κοντά στην Έλενα. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος ήταν μάρτυρας για ένα κομμάτι του παρελθόντος μου, που δεν ήμουν και τόσο περήφανος για αυτό. Ίσως κάποτε να ήμασταν φίλοι, τώρα όμως απλά γνωστοί. Ήξερε για εμένα πράγματα που δεν θα ήθελα να τα μάθει η Έλενα, τουλάχιστον όχι έτσι, όχι από εκείνον. Επίσης σκεφτόμουν ότι ο Άλεξ, ήξερε ότι μιλούσα ελληνικά. Είχαμε πάει και μαζί σε κάποια ελληνικά νησιά και το είχε διαπιστώσει, μιας και πολλοί νόμιζαν ότι ήμουν έλληνας. Δεν ήθελα να της το πει εκείνος, θα της το αποκάλυπτα εγώ...

Μπήκα στον περιφραγμένο χώρο και πάρκαρα δίπλα στο αμάξι του Άλεξ. Βγήκα από το αυτοκίνητο μου χωρίς να χάσω χρόνο και ανέβηκα τρέχοντας τα μαρμάρινα σκαλοπάτια. Η Μαντλίν μου άνοιξε και αφού με καλωσόρισε με ενημέρωσε ότι τα αφεντικά της, βρισκόντουσαν στο σαλόνι. Την άκουσα να με ρωτάει αν θα ήθελα να πιω κάτι, αλλά εγώ ήδη προχωρούσα προς το κέντρο του σπιτιού. Μόλις με αντιλήφθηκε η Σήλια μου έσκασε ένα χαμόγελο και με αγκάλιασε...

«Αντρέα! Πόσο χαίρομαι που είσαι εδώ... θα μείνεις οπωσδήποτε μαζί μας...»

«Σήλια που είναι η Έλενα;» ήθελα να την δω.

«Η Έλενα είναι στην πισίνα, μόλις πριν λίγο πήγε και ο Άλεξ προς τα έξω..» ο Μπρούνο προσπάθησε να μου πει κάτι, αλλά εγώ είχα ήδη βγει έξω.

Τους είδα από μακριά να μιλάνε, εκείνη φαινόταν εκνευρισμένη. Πλησίασα από το πλάι κόβοντας δρόμο και τον άκουσα να της μιλάει, την ήθελε στο κρεβάτι του... θόλωσα, χωρίς να το σκεφτώ καθόλου, του επιτέθηκα και άρχισα να τον χτυπάω. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα, αν δεν ήταν ο Μπρούνο δεν ξέρω μέχρι που θα είχα φτάσει, του φώναζα να μην την ξανά πλησιάσει, να μην της ξανά μιλήσει. Δεν ήταν για τα δόντια του και θα έπρεπε να το καταλάβει πριν τον κάνω να μετανιώσει. Τον απειλούσα με την ζωή του και μόνο όταν ηρέμησα λίγο μπόρεσα να σκεφτώ λογικά. Ότι και να της έλεγε εκείνος, ότι και να της πρότεινε, η Έλενα δεν ήταν σαν άλλες γυναίκες. Ποτέ δεν θα το έκανε αυτό... της ζήτησα να πάμε να μιλήσουμε και δέχτηκε αμέσως.