Μια Φωτογραφία μόνο...

κεφάλαιο 37

ΑΝΤΡΕΑ

Στεκόμασταν έξω από την πόρτα της και ανυπομονούσα να βρεθούμε μόνοι σε κλειστό χώρο χωρίς αδιάκριτα βλέμματα στραμμένα πάνω μας. Είχαμε περάσει πολύ όμορφα αν και εκείνη κάποιες φορές κατά τι διάρκεια της βραδιάς έμοιαζε νευρική. Στο εστιατόριο φαινόταν πως απολάμβανε το δείπνο μας και όσο της μιλούσα για την ζωή μου εκείνη με παρακολουθούσε με ενδιαφέρον και δεν έπαιρνε τα μάτια της από πάνω μου.

Την κοιτούσα και ήθελα να την αγγίξω παντού... η έλξη που ένιωθα απέναντι της ήταν πολύ έντονη και όσο περισσότερο προσπαθούσα να την ελέγξω τόσο περισσότερο καιγόμουν. Όταν έβαλε το κλειδί στην πόρτα το μυαλό μου βρισκόταν ήδη στην κρεβατοκάμαρα της... θα άκουγα ξανά τις κραυγές της και θα φρόντιζα να είχε άλλη μια αξέχαστη βραδιά, το ίδιο και εγώ!

Όταν μου είπε πως είχε περάσει πολύ ωραία απόψε, συμφώνησα αμέσως μαζί της, στο κάτω κάτω ήταν αλήθεια, είχα απολαύσει το δείπνο μας και για πρώτη φορά μετά από χρόνια είχα μιλήσει τόσο πολύ με κάποιον για την ζωή μου, για την ακρίβεια αν εξαιρούσα τον Αντόνιο ποτέ δεν είχα μιλήσει σε κανέναν για την προσωπική μου ζωή.

Μετά από αυτό όμως η ατμόσφαιρα άλλαξε. Μου είπε πως θα τα λέγαμε την επόμενη στο στούντιο και σχεδόν με έδιωξε! Στην αρχή δεν πίστευα πως μιλούσε σοβαρά και άρχισα να της μιλάω λέγοντας της πόσο πολύ ήθελα να την γδύσω... ήθελα να την νιώσω, από το πρωί είχαν περάσει πολλές ώρες. Η Έλενα όμως με σταμάτησε και αφού με ρώτησε τι ώρα ήταν μου δήλωσε πως το εικοσιτετράωρο μας, είχε τελειώσει. Για μερικά δευτερόλεπτα είχα μείνει ακίνητος προσπαθώντας να καταλάβω τι εννοούσε.

«Έλενα τι λες;» ήμουν σίγουρος ότι μου έκανε πλάκα. Δεν γινόταν να μιλούσε σοβαρά...

«Μιλάω για το στοίχημα που κέρδισες, μόλις σε ξεχρέωσα! Από αύριο θα είμαστε πάλι ο κύριος Καναβάρο και η δεσποινίς Ιωάννου...» ο θυμός που γεννήθηκε μέσα μου ακούγοντας την ήταν ασυγκράτητος, έτοιμος ήμουν να την πιάσω και να την ταρακουνήσω μήπως και συνερχόταν. Για μερικά δευτερόλεπτα δεν μίλησα, απλά την κοίταζα προσπαθώντας να καταλάβω τι είχε συμβεί μόλις,

«Για να καταλάβω, ότι κάναμε εμείς χθες, ήταν για το στοίχημα! Με άφησες να σε πηδήξω για να ξεχρεώσεις το στοίχημα!»

«Έτσι είναι...» δεν το δεχόμουν αυτό.

«Να υποθέσω ότι και στο δείπνο ήρθες εξαιτίας του στοιχήματος;» δεν το χωρούσε ο νους μου!