Μια Φωτογραφία μόνο...

κεφάλαιο 56

ΑΝΤΡΕΑ

Μέσα μου έβραζα, ο θυμός μου δεν είχε υποχωρήσει καθόλου. Έβαλα σε ένα χαμηλό ποτήρι λίγο ουίσκι και το ήπια μονορούφι... μόλις το άδειασα το πέταξα στον τοίχο με δύναμη και τα θρύψαλα του, συνάντησαν τα κομμάτια του κινητού μου. Ήθελα να τα σπάσω όλα, ήθελα να πάω εκεί και να τον κάνω κομμάτια, να πιάσω την Έλενα και να την ταρακουνήσω... να την ρωτήσω "γιατί;". Γύρισα το βλέμμα μου στον χώρο και άρχισα να γκρεμίζω τα πάντα στο πέρασμα μου, δεν μπορούσα να σταματήσω, δεν ήθελα. Την σκεφτόμουν στην αγκαλιά του και τρελαινόμουν... Κλότσησα δυνατά το χαμηλό τραπέζι και ο πόνος που ένιωσα με έκανε να συνέλθω, έκατσα στον καναπέ και πέρασα τα χέρια μου, μέσα από τα μαλλιά μου τραβώντας τα. Ζήλευα... ζήλευα ελεεινά! Δεν μπορούσα να σκεφτώ λογικά, γιατί ζήλευα σαν τρελός. Ποτέ μου δεν είχα νιώσει έτσι, αυτό το συναίσθημα δεν υπήρχε για εμένα...

Ήταν με τα εσώρουχα... για ποιον άλλο λόγο να είναι με τα εσώρουχα αν δεν είχε προηγηθεί κάτι μεταξύ τους; Για ποιον λόγο να γδυθεί; Νόμιζα ότι εκείνη ήταν διαφορετική, νόμιζα ότι άξιζε... καμία τους δεν αξίζει...

«ΚΑΜΙΑ ΤΟΥΣ!!»

Δεν θα την άφηνα να διασκεδάζει και να με κοροϊδεύει πίσω από την πλάτη μου. Αυτό το παιχνίδι δεσποινίς Ιωάννου θα τελείωνε εδώ. Πρώτα απ'όλα ο μαλάκας σου, θα έφευγε από το σπίτι μου, αυτή τη στιγμή! Πετάχτηκα όρθιος και πλησίασα το σταθερό τηλέφωνο. Κάλεσα τον Αντόνιο και εκείνος απάντησε αμέσως.

«Καλημέρα! Στον ύπνο σου με έβλεπες;»

«Ναι. Θέλω να πας τώρα στο διαμέρισμα της Έλενας πάνω από το στούντιο και να πετάξεις έξω τον γκόμενο της!»

«Τι έγινε ρε; Ποιον γκόμενο;» τα είχε χαμένα ο κολλητός μου, δεν το περίμενε αυτό από την τέλεια Έλενα!

«Αντόνιο με άκουσες... σε πόση ώρα θα είσαι εκεί;»

«Εεε... για την ακρίβεια αυτή τη στιγμή είμαι στο στούντιο...»

«Ωραία, πέταξε τον έξω και πάρε με τηλέφωνο να μου πεις... μη με πάρεις στο κινητό, στο σπίτι θα είμαι και θα περιμένω...»

«Καλά... θα σε πάρω...»

Η ώρα περνούσε και εγώ δεν μπορούσα να κάτσω σε μία άκρη, πηγαινοερχόμουν σαν το λιοντάρι στο κλουβί. Τι διάολο συνέβαινε; Πόση ώρα χρειαζόταν για να τον πετάξει έξω; Εκτός και αν χρειαζόταν να μαζέψει και εκείνη τα πράγματα της, ίσως να έφευγε μαζί του... και μόνο η σκέψη ότι μπορεί να μην την ξανά έβλεπα μου ήταν δυσάρεστη... από την άλλη όμως, ένιωθα ότι αν την έβλεπα ξανά μπροστά μου θα την έπνιγα!