Μια Φωτογραφία μόνο...

κεφάλαιο 61

ΕΛΕΝΑ

Μόλις φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Λήμνου ο πιλότος ανέλαβε τα διαδικαστικά και εμείς κατευθυνθήκαμε στον γκισέ για να παραλάβουμε το αμάξι που είχαμε φροντίσει να νοικιάσουμε με τη βοήθεια του internet. Το τζιπ ήταν το ιδανικό μέσο για να κυκλοφορεί κανείς στην Λήμνο, αν ήθελε να επισκεφτεί όλες αυτές τις υπέροχες παραλίες, έτσι μου είχε πει η Αννέτα. Ο Αντρέα ήταν λιγομίλητος και σκεπτικός. Το ήξερα ότι είχε άγχος για αυτό το ταξίδι... πιθανότατα θα συναντούσε την μητέρα του. Ακόμα δεν ήταν σίγουρο. Με είχε βάλει να του υποσχεθώ, ότι δεν θα τους έλεγα ότι θα ήταν και εκείνος στο νησί. Δεν είχε αποφασίσει αν ήταν έτοιμος για αυτή τη συνάντηση και εγώ δεν ήθελα να τον πιέσω περισσότερο. Αρκετή πίεση δεχόταν από τον πατέρα του, δεν χρειαζόταν να αισθάνεται έτσι μαζί μου.

Από την στιγμή που μπήκαμε στο τζετ, κλείστηκε στον εαυτό του και για αρκετή ώρα δεν μιλούσε. Είχα αρχίσει να το μετανιώνω που τον είχα αναγκάσει κατά κάποιον τρόπο να έρθει μαζί μου. Αν συνέχιζε να έχει αυτή τη στάση και στο υπόλοιπο ταξίδι μας, τότε θα περνούσαμε χάλια. Καθόμασταν αντικριστά και άρχισα να τον ενοχλώ με το πόδι μου. Εκείνος ήταν απορροφημένος από αυτό που διάβαζε και απλά άρχισε να με χαϊδεύει... όταν πίεσα τον καβάλο του, σήκωσε το βλέμμα του πάνω μου και με κοίταξε με απορία.

«Έλενα να υποθέσω ότι δεν βολεύεσαι;» τέντωσα τα χέρια μου, πάνω από το κεφάλι μου και ήμουν σίγουρη ότι το φόρεμα που φορούσα ανασηκώθηκε.

«Ήθελα να ξεπιαστώ λίγο...» συνέχισε να διαβάζει αλλά όχι για πολύ. Άνοιξα την ζώνη μου και τον πλησίασα προφασιζόμενη πως ήθελα να κοιτάξω έξω, έσκυψα από πάνω του αισθησιακά και ξερόβηξε. Το στήθος μου τον άγγιζε και ήξερα ότι αυτό τον τρέλαινε... του είχε μια ιδιαίτερη αδυναμία, μπορούσε να περνάει ατελείωτες ώρες και να ασχολείται μόνο μαζί του!

«Μήπως σε ενοχλώ; Θέλεις να αλλάξουμε θέσεις για να βλέπεις καλύτερα;» με ρώτησε, λες και δεν καταλάβαινε τι ήθελα.

«Όχι, δεν με ενοχλείς! Μια χαρά είμαι εδώ...»

«Νομίζω ότι θα ήσουν καλύτερα στην δικιά σου θέση, απέναντι.» το ύφος του δεν σήκωνε αντιρρήσεις.

Τον είχα ξανά δει έτσι όταν μιλούσε σε άλλους, μαζί μου σπάνια υιοθετούσε αυτό το ύφος. Όταν γινόταν όμως, ήξερα ότι έπρεπε να του περάσει για να τον πλησιάσω ή έπρεπε να κάνω εγώ κάτι για να του περάσει. Σηκώθηκα αργά αργά, τρίβοντας το σώμα μου πάνω του και πλησίασα την θέση που καθόμουν πριν... ακούμπησα τα γόνατα μου στο κάθισμα και αγκάλιασα την πλάτη του καθίσματος. Τούρλωσα τα οπίσθια μου και τα κούνησα αναστενάζοντας... τον άκουσα να παίρνει μια κοφτή ανάσα και να κλείνει το βιβλίο του. Δεν γύρισα καθόλου προς την μεριά του, σε δευτερόλεπτα άκουσα την φωνή της αεροσυνοδού που μας συνόδευε. Αμέσως έκατσα κανονικά στην θέση μου και ήμουν σίγουρη ότι είχα γίνει κατακόκκινη. Μίλησαν για λίγα λεπτά και έπειτα εξαφανίστηκε κλείνοντας τις κουρτίνες που μας χώριζαν από τον υπόλοιπο χώρο.