Έλενα Ιωάννου και Αντρέα Καναβάρο.
Εκείνη Δασκάλα... εκείνος Φωτογράφος...
Εκείνη στην Αθήνα... εκείνος κάπου μεταξύ Λονδίνου Ρώμης και Τοσκάνης...
Εκείνη οκτώ χρόνια με τον ίδιο άντρα ενώ εκείνος απελευθερωμένος και σεξουαλικά ενεργός σε υπερθετ...
Oups ! Cette image n'est pas conforme à nos directives de contenu. Afin de continuer la publication, veuillez la retirer ou mettre en ligne une autre image.
ΈΛΕΝΑ
Ανέβηκα στον δεύτερο όροφο της πολυκατοικίας μου και στάθηκα έξω από την πόρτα του διαμερίσματος μου. Έψαξα στην τσάντα μου και βρήκα το μπρελόκ με τα κλειδιά, όλες μου οι κινήσεις γίνονταν με αργό ρυθμό και το μόνο που ήθελα ήταν να πέσω για ύπνο... είχα εξαντληθεί από το πολύ κλάμα και οι δυνάμεις μου με είχαν εγκαταλείψει. Το κινητό μου συνέχιζε να είναι σιωπηλό μετά την πτήση και η στεναχώρια μου με πλάκωνε. Δεν είχε κάνει καμία κίνηση να με βρει, να μου μιλήσει... Έκλεισα το κινητό και έπεσα στο κρεβάτι με τα ρούχα, δεν είχα κουράγιο ούτε να αλλάξω...
Όταν ξύπνησα είχε πια πάει μεσημέρι. Σηκώθηκα και ξεκίνησα να καθαρίζω το σπίτι, έλειπα πολύ καιρό και σίγουρα ήθελε ένα φρεσκάρισμα. Άνοιξα όλα τα παράθυρα, έστρωσα το κρεβάτι με καθαρά σεντόνια, σκούπισα, σφουγγάρισα και τέλος έτσι ξεθεωμένη όπως ήμουν μπήκα στην μπανιέρα για να χαλαρώσω. Αυτό βέβαια αποδείχτηκε ότι δεν ήταν τόσο εύκολο, όση ώρα συμμάζευα κρατούσα το μυαλό μου απασχολημένο, τώρα όμως κλείνοντας τα μάτια προσπαθώντας να ηρεμήσω σκεφτόμουν εκείνον. Ίσως τον είχα πιέσει υπερβολικά, ο Αντρέα το ήξερα ότι δεν ήταν άντρας που έμπαινε σε καλούπια. Μάλλον τον είχα πιέσει περισσότερο από όσο άντεχε, πιθανότατα τα αισθήματα του δεν ήταν τόσο δυνατά όσο ήθελα να πιστεύω. Η σιωπή του, μου έδειχνε την απόφαση που είχε πάρει. Τα μάτια μου για πολλοστή φορά άρχισαν να τρέχουν αλλά δεν έκανα καμία κίνηση να τα σκουπίσω, ποιος ο λόγος;
Μία ώρα μετά, είχα ντυθεί και προσπαθούσα να βρω κάτι να μαγειρέψω. Εκτός από κάποιες κονσέρβες δεν βρήκα τίποτα άλλο. Παρήγγειλα απ'εξω και έκατσα μόνη μου μπροστά στην τηλεόραση για να τσιμπήσω λίγο. Το κινητό μου βρισκόταν ακριβώς δίπλα μου απενεργοποιημένο, το κοιτούσα συνεχώς χωρίς να το αγγίζω ώσπου κάποια στιγμή λύγισα και το ενεργοποίησα με λαχτάρα. Ο ήχος της ειδοποίησης ακούστηκε πέντε φορές... με τρεμάμενα χέρια το άνοιξα για να δω αν με είχε καλέσει εκείνος έστω και μια φορά. Οι δύο ήταν από την μητέρα μου και οι άλλες τρεις από την Αλίκη. Ήξερα ότι της χρωστούσα μια εξήγηση και έτσι της τηλεφώνησα.
