Μια Φωτογραφία μόνο...

κεφάλαιο 10

ΑΝΤΡΕΑ

Αυτή την εποχή το πρόγραμμα μου ήταν κάθε μέρα γεμάτο. Τα περισσότερα πρωινά τα περνούσα στο στούντιο και τα απογεύματα δούλευα στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο που είχα στο σπίτι μου. Τα βράδια βγαίναμε συνήθως με τον Αντόνιο και πολλές φορές καταλήγαμε να ξυπνάμε το πρωί με άγνωστες καλλονές... όλες τους ρηχές... με ένα πράγμα μόνο στο μυαλό τους, πως θα πηδιόντουσαν ή πως θα έβγαζαν χρήματα, άρα γυρνούσαμε πάλι στο πρώτο.

Με εξαίρεση την Λουσία και πολύ λίγες γυναίκες ακόμη, όλες οι υπόλοιπες επιβεβαίωναν αυτό που πίστευα πάντα για εκείνες... το μόνο που έχουν στο μυαλό τους είναι πως θα βρουν κάποιον άντρα έτσι ώστε να καταφέρουν να τον εκμεταλλευτούν προς όφελος τους. Ο τρόπος που συνήθως φερόμουν στις γυναίκες μπορεί να μην ήταν ο καλύτερος αλλά αυτόν ήξερα... ίσως να ένιωθαν λίγο παραπάνω πόνο ή να ένιωθαν λίγο πιο φτηνές απ'ότι ήταν πραγματικά αλλά πάντα φρόντιζα να περνάνε καλά, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Την χθεσινή την είχα πονέσει λίγο παραπάνω αλλά στο τέλος, τα χρήματα που της είχα δώσει ήμουν σίγουρος πως ήταν αρκετά έτσι ώστε να ξεχνούσε τον πόνο και να θυμόταν μόνο την ηδονή.

Την ώρα που μπήκα στο στούντιο είδα τον Αντόνιο και την Λουσία να συζητάνε. Από τις κινήσεις του και τον ενθουσιασμό στην φωνή του, κατάλαβα ότι της μιλούσε για κάποια γυναίκα. Τους καλημέρισα και ζήτησα από την Λουσία να μου ετοιμάσει τον καφέ μου.

«Αντρέα δεν μπορείς να φανταστείς τι έγινε σήμερα πρωί πρωί!» συνέχισα να κινούμε προς το γραφείο μου με τον κολλητό μου να με ακολουθεί. «Έπεσα πάνω σε ένα πλάσμα θεϊκό! Τα μάτια της γατίσια, τα χειλάκια της ζουμερά σαν ώριμα φρούτα έτοιμα για δάγκωμα, το κωλαράκι της στητό και προκλητικό... όλα πάνω της φώναζαν "Πάρε με Αντόνιο!!"» χαμογέλασα, τον ήξερα τόσο καλά μετά από τόσα χρόνια, που είχα μάθει πια όλες τις ατάκες του.

«Μάλιστα... και τελικά την πήρες;» έπιασα πάνω από το γραφείο μου κάποιες φωτογραφίες που είχα παρατήσει χθες και τις κοίταξα προσεκτικά.

«Δυστυχώς όχι! Της μιλούσα και της έλεγα πόσο όμορφη είναι αλλά εκείνη απλά έφυγε.... Ευτυχώς η Λουσία μου είπε ότι δεν μιλούσε ιταλικά, για λίγο φοβήθηκα ότι είχα χάσει την τέχνη μου! Την επόμενη φορά θα είμαι προετοιμασμένος και θα της μιλήσω στα αγγλικά!»

«Αλήθεια; Καλή επιτυχία! Φέρε τώρα τα ντοσιέ με τις φωτογραφίες της Μόνικα γιατί θα έρθει αύριο και θα γκρινιάζει πάλι...»