Μια Φωτογραφία μόνο...

κεφάλαιο 47

ΕΛΕΝΑ

Το απόγευμα επιστρέψαμε όλοι μαζί στο σπίτι κρατώντας διάφορες σακούλες στα χέρια με τα ψώνια που είχαμε κάνει. Οι άντρες της παρέας είχαν αγοράσει τα περισσότερα πράγματα και πραγματικά είχα εντυπωσιαστεί από το πόσο γρήγορα το είχαν κάνει! Ο Αντόνιο έφερε μέσα τις βαλίτσες τους και σταθήκαμε και οι τέσσερις στο σαλόνι για να δούμε που θα κοιμόμασταν. Ο Αντόνιο και η Αλίκη δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσουν πολλά λόγια, η συμπεριφορά τους σήμερα όλη μέρα μας έδειχνε ότι σίγουρα θα κοιμόντουσαν μαζί. Έτσι τους παραχωρήσαμε την κρεβατοκάμαρα με το διπλό κρεβάτι και έμεινα εγώ με τον Αντρέα να αποφασίσουμε που θα κοιμόμασταν...

«Εσύ θα κοιμηθείς στο άλλο δωμάτιο και εγώ εδώ στον καναπέ.» μου δήλωσε κοφτά.

«Όχι Αντρέα δεν χρειάζεται. Εσύ είσαι αρκετά μεγαλόσωμος και δεν θα μπορέσεις να βολευτείς.» όσο και αν επέμεινα εκείνος δεν άλλαζε γνώμη. Στο τέλος, αφού είδα ότι η κουβέντα μας δεν έβγαζε πουθενά υποχώρησα και ανέβηκα πάνω, ακολουθώντας τους υπόλοιπους για να μετακομίσω τα πράγματα μου.

Μόλις άνοιξα την ντουλάπα του ξενώνα για να τοποθετήσω τα ρούχα μου, το άρωμα του πλανήθηκε στο χώρο και ένιωσα να ζαλίζομαι. Τα ρούχα του, κρεμόντουσαν μπροστά μου και χωρίς να το καταλάβω έσκυψα και βύθισα το πρόσωπο μου ανάμεσα τους... πήρα βαθιά ανάσα και ένιωσα ολόκληρο το κορμί μου να ξυπνάει. Τον άκουσα πίσω μου να ξεροβήχει και σε δευτερόλεπτα τα μάγουλα μου φούντωσαν φανερώνοντας την ντροπή μου. Έκανα ένα βήμα πίσω και αφού έκλεισα την ντουλάπα γύρισα για να τον αντιμετωπίσω.

Στεκόταν με τα χέρια στις τσέπες και έδειχνε να το διασκεδάζει. Το χαμόγελο του ήταν πονηρό και ήξερα ότι με είχε πιάσει στα πράσα.

«Σταμάτα να με κοιτάς έτσι Καναβάρο!» έπρεπε με κάποιο τρόπο να του τον κόψω τον αέρα,

«Ήρθα απλά να σου πω, ότι θα αφήσω τα ρούχα μου εδώ...» κρατούσε μερικές τσάντες και τις άφησε κάτω «Φαντάζομαι ότι δεν έχεις πρόβλημα!»

«Όχι, κανένα! Έχει πολύ χώρο ακόμα η ντουλάπα!» έστρεψε την πλάτη του για να φύγει και τελευταία στιγμή γύρισε ξανά προς το μέρος μου «Α! Ξέχασα να σου πω...» πήρε τις σακούλες από το πάτωμα και μου τις έδωσε. Μάλλον θα ήθελε να του τακτοποιήσω αυτά που αγόρασε «Αυτά είναι για εσένα! Καλωσόρισες στην Τοσκάνη!» όλα αυτά ήταν για εμένα; Μα μου είχε αγοράσει ήδη δυο μπλουζάκια, αυτά είχα δεχτεί από εκείνον...