Μια Φωτογραφία μόνο...

κεφάλαιο 9

ΕΛΕΝΑ

Είχα ξυπνήσει εδώ και αρκετή ώρα, πηγαινοερχόμουν μέσα στο δωμάτιο σκεπτόμενη ποιος ήταν ο καλύτερος τρόπος για να τους ανακοίνωνα την απόφαση που είχα πάρει. Σκεφτόμουν μήπως τους το έφερνα γύρω γύρω, μία σκέψη ήταν να τους έλεγα πως θα πήγαινα διακοπές... από την άλλη βέβαια εάν με ρωτούσαν που θα πήγαινα δεν θα μπορούσα να τους πω ψέματα. Η μόνη λύση ήταν η αλήθεια, θα τους έλεγα πως θα πήγαινα στην Ρώμη και θα έβρισκα αυτό το ψώνιο τον Αντρέα Καναβάρο. Θα του μιλούσα για την Αννέτα και θα του έλεγα ότι όφειλε σε εκείνη και στον εαυτό του μια συνάντηση. Αλλιώς ήταν από το τηλέφωνο και αλλιώς από κοντά. Δεν θα τον άφηνα να μου αρνηθεί...

Κατέβηκα τις σκάλες αργά και σταθερά, κατευθύνθηκα προς το σαλόνι, ήξερα ότι εκεί θα καθόντουσαν και πιθανότατα θα έπαιρναν ακόμα πρωινό. Μόλις τις είδα να κάθονται έτσι δίπλα δίπλα δεν μπόρεσα να κρύψω το χαμόγελο μου. Ήμουν ενθουσιασμένη με αυτό που σκόπευα να κάνω!

«Καλημέρα κορίτσια!!» προσπάθησα να ακουστώ όπως πάντα,

«Καλημέρα!» είπαν και οι δύο ταυτόχρονα

«Έλενα κορίτσι μου είσαι καλά;»

«Μια χαρά κυρία Αννέτα, γιατί το λέτε αυτό; Μοιάζω να έχω κάτι;» με είχε καταλάβει; Χρόνια τώρα έλεγα στον εαυτό μου ότι έπρεπε να μάθω να συγκρατώ καλύτερα τα συναισθήματα μου.

«Η Αννέτα σε ρωτάει, γιατί σε ακούμε εδώ και μισή ώρα που πηγαινοέρχεσαι... λίγο ακόμα να το έκανες, το πάτωμα θα τρυπούσε και θα βρισκόσουν πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού!»

«Μανούλα πάντα είσαι υπερβολική!!» πήρα ένα κουλουράκι από μπροστά της και εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε η Μαρία με τον καφέ μου «Μαρία μου σε ευχαριστώ πολύ!» κάθισα σε μία πολυθρόνα δίπλα τους και πριν καλά καλά το καταλάβω ξεκίνησαν να με ρωτάνε για το χθεσινό δείπνο. Δεν είχα καμία όρεξη να θυμηθώ πάλι αυτόν τον βλάκα τον Γιώργο αλλά αναγκαστικά θα το έκανα.

«Πως περάσατε τελικά; Μου φάνηκε ότι σε άκουσα να επιστρέφεις νωρίς...»

«Πέρασα χάλια! Ήταν και ο Γιώργος εκεί, χωρίς την Νικολέτα... μου είπε ότι χώρισαν και θέλει λέει να του δώσω άλλη μια ευκαιρία..» οι δύο γυναίκες δεν μίλησαν, απλά με παρατηρούσαν αναρωτώμενες τι του είχα απαντήσει «Εννοείται ότι αρνήθηκα!» παρέμειναν σιωπηλές και απλά κοιταζόντουσαν, σίγουρα κάτι θα είπε η μία στην άλλη με τα μάτια αλλά δεν είχα φτάσει στο επίπεδο να τις καταλαβαίνω.