Μια Φωτογραφία μόνο...

κεφάλαιο 11

 ΕΛΕΝΑ

Άνοιξα τα μάτια μου και τεντώθηκα νωχελικά πάνω στο τεράστιο μαλακό κρεβάτι. Άπλωσα τα χέρια και τα πόδια και ένιωσα μικροσκοπική. Σκέφτηκα ότι πολύ θα ήθελα ένα τέτοιο στρώμα στο σπίτι μου. Σηκώθηκα όρθια και άνοιξα την μπαλκονόπορτα, βγήκα στο μικρό μπαλκόνι και ανάσανα βαθιά τον καθαρό αέρα... ήλπιζα ότι ήταν τουλάχιστον! Παρατηρούσα την πόλη και για άλλη μια φορά δεν μπόρεσα να μη θαυμάσω την υπέροχη αρχιτεκτονική. Είχε τρομερή ζέστη, φορούσα μόνο ένα μακό φανελάκι και το εσώρουχο μου, δεν με ένοιαζε όμως μήπως με έβλεπε κάποιος, ήμουν πολύ ψηλά και τα γειτονικά κτήρια βρίσκονταν σε μεγάλη απόσταση. Αν έμενα εδώ, έτσι θα κυκλοφορούσα μέσα στο σπίτι... στην Αθήνα, ήταν λες και συγκατοικούσα με όλους τους γείτονες, ούτε να φτερνιστείς δεν μπορούσες δίχως να σε άκουγε ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο. Όταν έβγαινα στο μπαλκόνι για να πιω τον καφέ μου ήταν λες και τον έπινα παρέα με όλη τη γειτονιά, ήθελα δεν ήθελα άκουγα τα πάντα γύρω μου, μερικές φορές είχε πλάκα, αλλά τις περισσότερες δεν είχε!

Κάλεσα στην ρεσεψιόν και παρήγγειλα πρωινό στο δωμάτιο. Ήθελα να το απολαύσω στο μπαλκόνι με αυτήν την εκπληκτική θέα. Καθώς σερβιριζόμουν τηλεφώνησα στη μητέρα μου, μετά τις καλημέρες μας της είπα τα σχέδια μου για την σημερινή μέρα.

«Μόλις ετοιμαστώ θα πάω πάλι από το στούντιο και ελπίζω πως θα τον συναντήσω ή έστω πως θα μου έχει κλείσει κάποιο ραντεβού για αύριο ή μεθαύριο...»

«Σου έχω εμπιστοσύνη και εγώ και η Αννέτα!!»

Της υποσχέθηκα πως αμέσως μετά την συνάντηση μου μαζί του θα τους τηλεφωνούσα και θα τους έλεγα τα πάντα με λεπτομέρειες! Ήμουν ενθουσιασμένη και είχα ένα πολύ καλό προαίσθημα! Λίγο αργότερα ξεκίνησα να ετοιμάζομαι, φόρεσα ένα στενό τζιν που με κολάκευε πολύ και ένα απλό κοντομάνικο φανελάκι.

Ήταν πρωί, αλλά ήθελα να ξεμπερδεύω με τον κύριο Καναβάρο για να έκανα και καμία βόλτα στα αξιοθέατα. Ήλπιζα να ήταν λογικός άνθρωπος και να καταλάβαινε ότι μια συνάντηση με την μητέρα του δεν θα ήταν κάτι τόσο τραγικό! Κατέβηκα στην ρεσεψιόν και άκουσα μια κοπέλα να με καλημερίζει στα ιταλικά.

«Buon giorno signora!»

«Buon giorno!» απάντησα και της χαμογέλασα. Ήταν από τις λίγες φράσεις στα ιταλικά που ήξερα... βγήκα έξω και ξεκίνησα να περπατάω στους πλακόστρωτους δρόμους της Ρώμης. Έφτασα έξω από το στούντιο και ένιωσα ανακούφιση που η πόρτα ήταν ανοιχτή. Μπήκα μέσα έχοντας ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη μου και πλησίασα την κοπέλα που είχα συναντήσει την προηγούμενη μέρα.